Donald Tusk sieje propagandę? Polska właśnie dostała czerwoną kartkę

Nie wierzę w igrzyska w Polsce. Ani w 2040, ani w 2044 roku. Mam wrażenie, że to jedynie polityczna zagrywka, element propagandy mający dać wyborcom złudzenie wielkiego, pozytywnego celu. Rząd szuka czegoś, czym mógłby rozbudzić nadzieję, ale to nie jest moment na organizowanie balów – pisze Michał Kiedrowski z Sport.pl.

Europa już nam to pokazała

Najlepszą lekcję dostaliśmy 3 grudnia, gdy komitet wykonawczy UEFA wybierał gospodarza kobiecego Euro 2029. W rywalizacji uczestniczyły trzy kandydatury: Polska, duet Dania–Szwecja i Niemcy. Rezultaty były dla nas nokautujące. Polska nie dostała nawet jednego głosu. Skandynawowie zaledwie dwa. Niemcy – aż piętnaście.

I choć nie byliśmy faworytem, po cichu liczyliśmy na niespodziankę. Mieliśmy mocne argumenty: stadiony po Euro 2012, sprawność organizacyjną potwierdzoną przy młodzieżowym mundialu w 2019 czy finale Ligi Europy w 2015 r. Do tego Euro 2029 mogłoby być impulsem dla kobiecego futbolu w regionie. Ale nic z tego.

UEFA zdecydowała racjonalnie. MKOl zrobi to samo

Moim zdaniem działacze UEFA podjęli po prostu rozsądną decyzję. Organizacja tak dużej imprezy w Polsce w 2029 roku byłaby ryzykiem. Zaledwie kilkanaście dni wcześniej świat obiegły nagłówki o „państwowym terroryzmie” ze strony Rosji. Dzień przed wyborem gospodarzy Reuters podał, że Polska oskarża rosyjskiego obywatela o tworzenie siatki szpiegowskiej przygotowującej akty sabotażu. Do tego słowa Donalda Tuska o „czasach przedwojennych” i ostrzeżenia niemieckich wojskowych, że Rosja szykuje atak na NATO właśnie w okolice 2029 r.

W takiej atmosferze nikt odpowiedzialny nie powierzy organizacji turnieju krajowi, który uchodzi za cel sabotażu. Oczywiście – sytuacja może się zmienić. W 2029 rok możemy wejść w zupełnie innej rzeczywistości. Ale dziś mamy dane, jakie mamy: wysadzone tory kolejowe, nieustanne rosyjskie prowokacje, napięcie geopolityczne.

Rosja nie zniknie. Igrzysk nikt nam nie przyzna

Euro 2029 pokazało nam czerwoną kartkę. I podobnie będzie z igrzyskami. Na ten moment nie ma żadnych podstaw, by liczyć, że świat powierzy organizację igrzysk państwu narażonemu na takie ryzyko.

Możemy powtarzać, że „dużo się zmieni”, ale to myślenie życzeniowe. Nic nie wskazuje na to, że w najbliższych latach Rosja zrezygnuje z ambicji dominacji w Europie Środkowej. Wręcz przeciwnie – jest przekonana, że wygrywa wojnę w Ukrainie. A jeśli dojdzie do pokoju, realnym warunkiem organizacji wielkich imprez w regionie może być to, że trzeba będzie rozkładać czerwony dywan przed Putinem.

A może to tylko polityka?

Szczerze mówiąc, mam nadzieję, że ta cała historia z igrzyskami to jedynie polityczna iluzja. Że Donald Tusk macha wyborcom przed oczami czymś spektakularnym, ale odległym – celem, za który nikt nie będzie go rozliczał.

Zwłaszcza że:
– rozliczenia poprzedników mobilizują tylko twardy elektorat,
– 500+ i CPK wymyślił PiS, więc nie da się ich unieważnić ani sprzedać jako swoje,
– hasło o „dwudziestej gospodarce świata” nie chwyciło,
– potrzeba czegoś świeżego, atrakcyjnego.

Euro 2012 było sukcesem, ludzie dobrze to wspominają – więc może pomysł olimpijski ma wywołać podobny efekt.

To nie czas na bale

Mam jednak nadzieję, że na tym się skończy – na słowach. Bo igrzyska oznaczałyby ogromne wydatki i odciągały uwagę od przygotowań obronnych. Nie stać nas na rozdwojenie uwagi ani środków. A próbując złapać dwie sroki za ogon, nie jesteśmy wiarygodni.

Polska przypomina dziś transatlantyk płynący prosto na górę lodową. Nie wiemy jeszcze, czy skończymy jak Mesaba, która ją wyminęła, czy jak Titanic. Jedno jest pewne: to nie jest moment, by planować wielkie uroczystości.