Najważniejszy start przed Polką. “Kibice mogą sobie dodać dwa do dwóch”

Trochę mi smutno, kiedy widzę córkę na kamerce, a ona wyrzuca: “Mamy tutaj nie ma”. Babcia musi tłumaczyć, dlaczego – przyznaje Aleksandra Król-Walas, snowboardzistka, jedna z polskich nadziei na medal podczas przyszłorocznych igrzysk olimpijskich.

Ma na swoim koncie dwa brązowe medale mistrzostw świata. Ten drugi wywalczyła po przerwie na ciążę i narodzinach dziecka. Dziś niespełna dwuletnia Hania kibicuje mamie na zawodach. Będzie także podczas być może najważniejszego startu mamy w całej karierze – na przyszłorocznych igrzyskach olimpijskich we Włoszech.

Dawid Góra, szef redakcji WP SportoweFakty: Masz umowę z córką, że wszystkie pierwsze rzeczy w swoim życiu będzie robić przy tobie. Jak idzie?

Aleksandra Król-Walas, dwukrotna medalistka mistrzostw świata w snowboardzie: Całkiem nieźle! Chociaż dziś babcia wysłała mi filmik z pierwszej kupki zrobionej do nocnika. Do tej pory za każdym razem życzyła sobie pieluszki.

Ale przy pierwszym kroku byłaś?

Tak, oczywiście.

Pierwsze słowo?

Też. Omijają mnie tylko kolejne, jeśli uczy się jakichś nowych.

No i nauczyła się skakać z mebla na mebel. Wcześniej tego nie robiła. Ale mam wszystko na wideo! Nowe rzeczy pojawiają się tak często, że trudno nawet spamiętać, co dziś robi, a czego nie robiła wcześniej. Choć trochę mi smutno, kiedy widzę córkę na kamerce, a ona wyrzuca: “Mamy tutaj nie ma”. Babcia musi tłumaczyć, dlaczego.

ZOBACZ WIDEO: #dziejesiewsporcie: Co to był za rzut! Skradł show przed meczem

Wpięłaś już córkę w snowboard?

Nie, ale w marcu była na nartach.

Ciebie tata posadził na narty, kiedy miałaś dwa lata. A więc byłaś w podobnym wieku.

To prawda, z Hanią nie trwało to długo, bo trzeba ją trochę ciągnąć za rączki i szybko zrezygnowała z lekcji, ale idziemy krok po kroku. Myślę, że między świętami a Nowym Rokiem znów spróbujemy. Pewnie to potrwa jakieś trzy minuty, ale zależy mi, żeby zaznajamiała się z nartami, wiedziała, co to jest. Robię pod to podkład czytając specjalną książeczkę.

Czyli wdrażasz w życie plan zaprzyjaźniania Hani ze sportem.

Jest bardzo aktywnym dzieckiem. Biega, skacze, wspina się. Właściwie sama zaprzyjaźnia się ze sportem, ja tylko kanalizuje jej energię. Na pewno będzie musiała ją jakoś spożytkować, a sport to najlepsze rozwiązanie.

“JAKA KLĄTWA?!”

Jesteś rozpoznawalna?

W miejscowości, w której mieszkam, tak. W pobliżu domu mamy stok, na który chodzimy z córką zjeżdżać na sankach. Wtedy sporo osób prosi mnie o wspólne zdjęcie. Ale na ulicy w innych miastach ludzie raczej mnie nie rozpoznają.

Czyli jesteś zaczepiana częściej na stoku niż podczas wyrzucania śmieci.

Masz na myśli jedną sytuację, kiedy pan faktycznie rozpoznał mnie pod… wiatą śmietnikową. Wyrzucałam stare buty snowboardowe, a pan stwierdził, że sobie je zabierze i sprzeda choćby po igrzyskach. O aukcji nie było mowy, bo buty nie miały podeszwy, ale skoro pan chciał je wziąć, to dlaczego nie…

Pierwszy raz płakałaś ze szczęścia po wywalczeniu brązowego medalu mistrzostw świata. To było w tym roku. Nie wyobrażam sobie, co by się działo po zdobyciu olimpijskiego medalu.

To musi się stać, żebyśmy poznali reakcję. Na każdy sukces człowiek reaguje inaczej. Po wygranej w Pucharze Świata po prostu się cieszyłam. Po pierwszym medalu mistrzostw świata też nie było łez.

Po ostatnim brązie mąż przygotował sto róż. Jest już gotowy na igrzyska?

Chyba będzie musiał kombinować na miejscu, bo razem z córką przyjeżdżają dzień przed zawodami.

To będzie pierwszy start, który Hania zobaczy na własne oczy?

Nie, była już na Pucharze Świata w Krynicy. Czuję ich wsparcie, po kolejnych przejazdach mogę do nich podejść, zamienić kilka słów. Czasem są też moi rodzice. Miło, że widzą mnie nie tylko w telewizorze. Kiedyś zabraniałam rodzicom przyjeżdżać, bo przez to byłam jeszcze bardziej zestresowana, ale teraz jest wręcz odwrotnie.

To będą twoje ostatnie igrzyska?

Nie wiem. Na pewno chcę powiększyć rodzinę, a mam 35 lat, więc kibice mogą sobie dodać dwa do dwóch. Ale nie chcę jeszcze na sto procent niczego deklarować. Mąż radzi mi podchodzić do tematu na spokojnie.

W razie medalu jesteś gotowa na Królomanię? Dobrze się czujesz przed kamerą.

Nie wiem, ale chyba najwyższy czas się dowiedzieć!

Jednak chorążym już nie będziesz.

Nie, nie jadę w ogóle na ceremonię otwarcia. Jest dwa dni przed startem i to w Mediolanie. Dodatkowo, trzeba być na miejscu na długo przed ceremonią.

Poza tym klątwa chorążego…

Jaka klątwa?! W Pekinie zajęłam ósme miejsce. To żaden wstyd! Wszędzie na świecie funkcjonuje przekonanie, że chorążym jest ten, kto ma największe szanse na medal. Tylko w Polsce mówi się o klątwie. Sama, kiedy zgodziłam się na tę funkcję cztery lata temu, zaczęłam się zastanawiać, czy dobrze zrobiłam. Ale refleksja przyszła szybko – dlaczego niby mam słuchać innych?

DOM Z POKOJAMI DO WYNAJĘCIA

Zresztą z presją radzisz sobie nieźle, zapewne również dzięki psychologowi sportowemu. Wasza praca jest już ukierunkowana na igrzyska?

Za dużo się dzieje, żebym stresowała się igrzyskami. Nie patrzę dalej niż jeden start do przodu. Rozmawiałam z psychologiem przed Pucharem Świata w Chinach, ale obecnie nie czuję takiej potrzeby. Choćby w tamtym roku nie zadzwoniłam ani razu. Mam przywilej korzystania z takich porad wtedy, kiedy potrzebuję.

Sama z wykształcenia jesteś psycholożką ze specjalizacją w sporcie.

Tak, dlaczego zauważam, kiedy zaczyna się dziać coś złego. Inna sprawa, że szewc w dziurawych butach chodzi. Nie da się do końca pomóc sobie samej. Wiem, że moje myśli idą w złym kierunku, że będę potrzebować pomocy, ale żeby rozwiązać problem, muszę tę pomoc otrzymać.

Jak widzisz swoją dalszą drogę?

Sportowo patrzę krok po kroku na każde kolejne zawody. Na pewno chcę powiększyć rodzinę. Budujemy też dom z pokojami do wynajęcia – w Brzegach koło Jurgowa. W przyszłości pewnie tym się będę zajmować.

Nie będziesz jeździć z zawodnikami jako psycholożka sportowa?

Zdecydowanie nie chcę już spędzać życia w podróży. Jestem w kadrze od drugiej klasy szkoły średniej – wystarczy już wyjazdów. Choćby z tego powodu nie zamierzam też być trenerką.

90 PROCENT SUKCESU

Skupmy się na bliskiej przyszłości. Czujesz, że medal igrzysk jest blisko?

To najważniejszy medal w karierze każdego sportowca, który uprawia sport olimpijski. Ludzie zapomną o medalach mistrzostw świata – po latach liczą się tylko igrzyska.

Moje możliwości są ogromne, a marzenia jeszcze większe. Po to trenuję, aby wygrywać, więc cel jest jasny. Przed samymi igrzyskami robimy sobie przerwę w startach, to też dowodzi, jak istotny jest dla nas start we Włoszech.

Pamiętajmy, że cały start na igrzyskach może rozstrzygnąć się w jednym przejeździe. Odpadasz i koniec. Dlatego też głowa to 90 procent sukcesu. Stres jest naszym towarzyszem. Jeśli ktoś mówi, że nie denerwuje się przed startem to znaczy, że kłamie. Wygra zawodniczka, która poradzi sobie z tym najlepiej.

Niektórzy lubią na długo przed startem analizować cały zjazd. Ja się odcinam od emocji dzięki muzyce. Mam słuchawki w uszach. Wyjmuję je na krótko przed startem. A potem staję w bramce i zjeżdżam. Wtedy nic nie może zaprzątać moich myśli.

Aż do samego medalu.