Ujawnił nieznane fakty ws. Nawrockiego. Prawda wyszła po latach. “Zaczęło się rozpadać”

Karol Nawrocki od blisko czterech miesięcy pełni funkcję prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Choć jego życie zmieniło się diametralnie, jedno pozostało niezmienne — ogromna rola sportu w jego codzienności. Szczególne miejsce zajmują w niej piłka nożna oraz boks. To właśnie pięściarstwo przez lata było jego wielką pasją, a w młodości dawał się poznać jako utalentowany zawodnik. Ostatecznie jednak porzucił marzenia o karierze w ringu. Po latach kulisy tej decyzji ujawnił jego były trener.

Już w trakcie kampanii wyborczej Karol Nawrocki dał się poznać jako człowiek żyjący sportem. Objęcie najwyższego urzędu w państwie wcale tej pasji w nim nie wygasiło. Jako prezydent regularnie pojawia się na meczach Lechii Gdańsk, reprezentacji Polski czy Legii Warszawa. Inauguruje wydarzenia sportowe, takie jak Memoriał im. Jana Biangi, a w mediach społecznościowych chętnie pokazuje swoje treningi na siłowni i w salach bokserskich.

W ostatnich dniach w Kancelarii Prezydenta ponownie pojawił się „bokserski” akcent. Karola Nawrockiego odwiedził Wojciech Bartnik — były reprezentant Polski i brązowy medalista olimpijski z Barcelony z 1992 roku.

Sam prezydent w latach młodości robił szybkie postępy na pięściarskiej ścieżce. Był mistrzem Wybrzeża i uchodził za zawodnika z dużym potencjałem. Jak wspomina w rozmowie z „Faktem” Henryk Rychłowski — były mistrz Polski i trener, który prowadził Nawrockiego — przyszły prezydent od początku łączył talent, pracowitość i entuzjazm.

— To było około ćwierć wieku temu, kiedy trafił na treningi Stoczniowca. Ćwiczył ze mną i ze swoim wujkiem, Waldkiem Nawrockim. Chętnie trenował. Jego ojciec jeszcze wtedy żył i często przychodził popatrzeć, jak syn pracuje na sali. Już na starcie było widać, że Karol ma ogromny potencjał. Zapowiadał się na świetnego pięściarza — opowiada Rychłowski.

Jak dodaje, repertuar młodego Nawrockiego był wyjątkowo szeroki.

— Ciosy miał naprawdę znakomite, z obu rąk. Jego firmowym uderzeniem był lewy hak pod wątrobę i prawy sierp. Był mańkutem — ustawiał się odwrotnie niż większość zawodników. Operował prawą ręką z przodu, a lewą kończył akcje. Miał bardzo widowiskowy styl: zejście w prawo, potem seria haków i sierpów. Tym zaskakiwał rywali. Świetnie się to oglądało — wspomina szkoleniowiec.

Dlaczego więc sportowa kariera została porzucona? Trener Rychłowski nie ma wątpliwości.

— Karol był mistrzem Wybrzeża i miał na koncie pierwsze sukcesy, ale nadszedł moment, gdy wszystko zaczęło się sypać. Polski system bokserski się rozpadł, kluby likwidowano. Zabrakło możliwości rozwoju. Karol postawił więc na edukację — podsumował.