Zaczęło się w “laboratorium”. Tajemnica sukcesu Szeremety bez tabu. “Kontrowersyjne”

Przeredagowany obszerny tekst

Boks – mówi Tomasz Dylak – potrzebował kogoś zupełnie nowego. Kogoś, kto nie tylko poprawi detale, ale przewróci stolik, wyważy drzwi i zbuduje wszystko od początku. Przez lata polskie szkolenie opierało się na spuściźnie śp. Feliksa „Papy” Stamma. Kolejne pokolenia próbowały kopiować mistrza, ale coraz bardziej nieudolnie. Świat uciekał, trening zmieniał się diametralnie, a polski boks wciąż tkwił mentalnie w latach 60. – wspomina trener. I właśnie dlatego potrzebna była świeża głowa, zdolna zatrząść całym systemem. Dylak uważa, że padło na niego.

Rozmawiamy, gdy jest w trasie. – Pojechałem do Gdańska na mistrzostwa Polski seniorek i seniorów – opowiada. – Dla selekcjonera to łatwiejsza część pracy: po prostu siedzę i oglądam walki. Czasem uda się wypatrzyć nową zawodniczkę, choć w seniorach debiuty to rzadkość. Do 12 grudnia oglądam boks, a następnego dnia wylatuję z rodziną na krótkie wakacje. Trzeba złapać oddech.

Trudno jednak zacząć rozmowę inaczej niż od Budapesztu – od fenomenalnych mistrzostw Europy młodzieży. Cztery złota Polek, wszystkie finały wygrane jednogłośnie 5:0, siedem medali łącznie. Mazurek Dąbrowskiego grany niemal jak na zamówienie. – Brzmi jak bajka – mówię. – A jednak to się wydarzyło.

– Tyle że za tą bajką kryje się sześć lat konsekwentnej pracy – odpowiada Dylak. – Z tymi dziewczynami jestem od 2019 roku. Brałem je jako juniorki, dorastałem przy nich jako trener, one przy mnie jako zawodniczki. Każdy rok to mały progres – nie rewolucja, ale stałe podnoszenie poziomu. Teraz kończą kategorię młodzieżową z największym sukcesem, jaki był możliwy. I pewien etap się kończy, bo ta grupa, którą prowadziłem od początku, już nie jest „młodzieżówką”.

Czy liczy medale od początku pracy? – Już dawno się pogubiłem – śmieje się. – Na początku próbowałem to spisywać, ale z czasem tych sukcesów zrobiło się tyle, że przestało to mieć sens.

Przypominam mu jego słowa z początku 2022 roku, z obozu w Cetniewie. Wtedy, świeżo po objęciu kadry seniorek, powiedział: „gdybym nie widział w tych dziewczynach potencjału na medal olimpijski w Paryżu, nie spędziłbym tu ani jednego dnia. Same medale ME czy MŚ mnie nie interesują.” Pytam, czy to nie było szaleństwo.

– Może było – odpowiada bez wahania. – Ale to właśnie lubię w sobie najbardziej. Mam w sobie nutę szaleństwa, która mnie napędza. Wierzę w rzeczy niemożliwe i proszę, żeby to nigdy ze mnie nie wyparowało. To dzięki temu przekraczam granice, których inni boją się tknąć.

Większość trenerów zadowala się medalami mistrzostw Europy, dla wielu to szczyt marzeń. On w tym widział raczej… pustą bramkę do dobicia. – Bo wtedy wahałem się – wspomina. – Czy wejść w boks olimpijski, czy iść w zawodowy. Mogłem zbudować dużą grupę profi, robić medialny boks, zarabiać. Ale kusiły mnie wyniki historyczne. Medal olimpijski dla Polski – to była myśl, która nie dawała spokoju. Gdybym miał trenować kadrę tylko po to, by jeździć po Europie, to zostałbym przy zawodowcach.

Jest też inny, znów głośno komentowany wywiad sprzed dwóch lat. Wtedy Dylak powiedział, że w 2012 roku był… nikim w boksie olimpijskim. – I tak było – potwierdza. – Nie znałem nikogo, nikt nie znał mnie. Startowałem od zera, niżej nie da się zacząć.

A jednak siedem lat później został trenerem kadry juniorek. I od razu zapowiedział rewolucję. – Polski boks miał gigantyczny problem z motoryką – tłumaczy. – A ja byłem samoukiem. Nie skończyłem AWF-u, nikt mnie tego nie uczył. Uczyłem się metodą prób i błędów. Analizowałem, wyciągałem wnioski. Miałem własne małe „laboratorium” – klub w Gostyniu. Tam eksperymentowałem. I szybko zaczęło działać.

Czy na tych eksperymentach ktoś „przepadł”? Czy jakiś talent został stracony? – Nie – odpowiada stanowczo. – W klubie może czasem prowadziłem kogoś, kto miał potencjał, a został tylko „dobry”. Ale w kadrze juniorek byłem już trenerem na tyle świadomym, że nie zmarnowaliśmy żadnego talentu.

Momentem, który uważa za potwierdzenie swojej metody, były przygotowania Julii Szeremety do igrzysk. – Trafiliśmy z formą idealnie – wspomina. – To był instynkt. Czułem, czego potrzebuję ja i czego potrzebuje cały polski boks olimpijski. To dało srebro.

Czy dziś ma zawodniczkę, której nie potrafi w pełni otworzyć? – Nie chodzi o to, że nie potrafię dotrzeć, ale widzę ogromne rezerwy – odpowiada. – Basia Marcinkowska. Ona jeszcze nie pracuje na sto procent. Wiem, że na dwa lata przed igrzyskami będę jej pilnował tak, jak pilnowałem Julki.

A to dla niego… paliwo. – Lubię takie wyzwania – przyznaje. – Uwielbiam gonić potencjał.

Rozmawiamy też o kulisach objęcia kadry seniorsko-olimpijskiej. – Już kilka lat wcześniej mówiłem ludziom, że ją przejmę – zdradza. – Widziałem to. Sukces na mistrzostwach świata juniorek (siedem medali!) tylko to potwierdził. Kiedy ogłoszono konkurs po Tokio, przygotowaliśmy z Jakubem Sawickim kompletny plan. Po prezentacji wiedziałem, że tego nie przegramy. Mieliśmy odpowiedź na wszystko.

Dylak opisuje też strukturę swojego sztabu, ludzi, którzy przez lata przy nim pracowali, zmieniali się, wracali lub odchodzili. Sztab ewoluował, ale jedno pozostaje stałe – jego rola jako kapitana statku.

Najbardziej zaskakujące pada jednak na końcu rozmowy. Pytam o idealne zaplecze: badania krwi, pełne monitorowanie organizmu, sztab specjalistów – to, czym otacza się np. Ołeksandr Usyk. Spodziewam się, że Dylak o tym marzy.

A on mówi… coś odwrotnego.

– Na początku też uznałem, że im więcej specjalistów, tym lepiej – przyznaje. – Psycholog, dietetyk, trener motoryczny, badania, góry, wszystko. Przeładowaliśmy system. I w pewnym momencie zacząłem czuć, że to mnie oddala od boksu. Instynkt podpowiadał, żeby wrócić do prostoty. Do mojego nosu, mojego czucia zawodnika.

Największe sukcesy przyszły wtedy, gdy… uprościł plan. – Nie mówię, że specjaliści nie wrócą – zastrzega. – Ale w ostatnich dwóch latach najlepsze wyniki dawało to, co budowałem przez lata. Skupienie na treningu bokserskim. I na intuicji.

Zaskakuję go własnym zdziwieniem. – Wydawało mi się, że codzienne badania krwi to zawsze zaleta – mówię.

On tylko się uśmiecha. – Też tak myślałem. Ale boks jest niemierzalny. Kiedyś badania wykazały, że Adam Kownacki absolutnie nie nadaje się do boksu. A kilka dni później miał walczyć o mistrzostwo świata. I w tym cały paradoks: wyniki badań często nijak nie przekładają się na realną formę pięściarza.