Tego po Świątek nikt się nie spodziewał. Aż brakuje słów
Przeredagowana wersja artykułu (po polsku):
— To jest surrealistyczne — powiedziała Iga Świątek 12 lipca wieczorem. Kilkadziesiąt sekund wcześniej złotą paterę za triumf w Wimbledonie wręczyła jej księżna Kate. Kamery uchwyciły krótką wymianę zdań, a specjaliści od czytania z ruchu warg próbowali rozszyfrować, co żona następcy brytyjskiego tronu powiedziała polskiej mistrzyni. Jedno było absolutnie pewne: po tym, co Świątek zaprezentowała w finale najbardziej prestiżowego turnieju tenisowego świata, brakowało słów wszystkim — nie tylko członkom rodziny królewskiej.
Cofnijmy się do roku 1988. W Seulu trwają letnie igrzyska olimpijskie, a jedną z największych gwiazd tamtych zawodów jest Steffi Graf. W tej samej olimpijskiej wiosce przebywa również Tomasz Świątek, polski wioślarz, startujący w czwórce podwójnej. Jego osada nie sięga po medal — wygrywa finał B i kończy rywalizację na siódmym miejscu. Według rodzinnej anegdoty właśnie wtedy przyszły ojciec Igi postanowił, że jego dzieci będą uprawiać sport indywidualny.
Graf w Seulu sięgnęła po olimpijskie złoto, a cały 1988 rok zakończyła w sposób absolutnie bezprecedensowy — zdobyła Złotego Wielkiego Szlema, wygrywając wszystkie turnieje wielkoszlemowe oraz igrzyska. Dominowała w kobiecym tenisie do tego stopnia, że finał Roland Garros rozstrzygnęła wynikiem 6:0, 6:0. Taki rezultat w wielkoszlemowym finale nie powtórzył się przez dekady. Aż do… finału Wimbledonu 2025. Wtedy dokonała tego Iga Świątek.
Dziś ten mecz wraca jako jedno z wydarzeń nominowanych w plebiscycie „Momenty Roku”. Bo to, co wydarzyło się na londyńskiej trawie, wykracza daleko poza standardowe sportowe kategorie.
W finale Wimbledonu Świątek zmierzyła się z Amandą Anisimovą — utalentowaną Amerykanką, która w półfinale wyeliminowała liderkę światowego rankingu, Arynę Sabalenkę. Polka była rozstawiona z numerem ósmym, Anisimova z trzynastym. Choć to Świątek uchodziła za faworytkę — w końcu miała już na koncie pięć wielkoszlemowych tytułów (Roland Garros 2020, 2022, 2023 i 2024 oraz US Open 2022) — debiutująca w takim finale rywalka wydawała się wyjątkowo groźna.
Nie istniał jednak żaden scenariusz, w którym finał miałby potrwać zaledwie 57 minut i zakończyć się tak druzgocącym wynikiem. Zwłaszcza że Świątek przyjechała na Wimbledon po najdłuższym w swojej karierze okresie bez turniejowego triumfu — trwał on aż 13 miesięcy. A wielkoszlemowe finały z definicji są wyrównane. „Rowerek”, czyli wynik 6:0, 6:0, to w takich meczach absolutna rzadkość — wcześniej w erze Open zdarzył się tylko dwa razy.
Minęło tyle czasu, że między pierwszym a drugim takim finałem świat zdążył się zmienić nie do poznania. Gdy Steffi Graf dominowała w 1988 roku, Niemcy były jeszcze podzielone murem, w Polsce rodziła się idea Okrągłego Stołu, Zbigniew Boniek żegnał się z reprezentacją, a na świat przychodzili m.in. Robert Lewandowski, Bartosz Kurek i Michał Kubiak. Iga Świątek miała urodzić się dopiero 13 lat później.
Wimbledon czegoś takiego nie widział od 114 lat. W 1911 roku Dorothea Lambert Chambers wygrała finał 6:0, 6:0 z Dorą Boothby. W tym samym czasie w Polsce powstawał PZPN, Maria Skłodowska-Curie odbierała Nagrodę Nobla z chemii, a na świat przyszedł przyszły noblista Czesław Miłosz.
Łzy Anisimovej po meczu, perfekcja Świątek na korcie centralnym, spotkanie z księżną Kate, taniec z Jannikiem Sinnerem podczas kolacji mistrzów — to obrazy, które zapisały się w historii nie tylko polskiego sportu. Za lata, przeglądając kroniki 2025 roku, świat przeczyta jedno zdanie: Polka Iga Świątek wygrała finał Wimbledonu 6:0, 6:0.
Takie rzeczy dają sportową nieśmiertelność. Po miesiącach niedosytu Świątek wróciła w najważniejszym momencie jako „Żelazna Dama” — przydomek, który idealnie oddaje jej charakter i dominację. Ten szósty wielkoszlemowy tytuł był najbardziej zaskakującym od pierwszego, gdy w 2020 roku jako nierozstawiona nastolatka wygrała Roland Garros. Dziś nie ma już wątpliwości — to pełnoprawna Dama polskiego sportu, być może największa od czasów Ireny Szewińskiej.
Głosowanie w plebiscycie Sport.pl „Momenty Roku 2025” trwa od 22 do 30 grudnia. Wyniki poznamy 31 grudnia.
