Oto cała prawda o przeszłości Nawrockiego. Ujawniamy kulisy
Miał talent, czuł ring. Karol Nawrocki w oczach wujka i gdańskiego środowiska bokserskiego
— Miał dryg, potrafił boksować — mówi o Karolu Nawrockim jego wujek Waldemar, ceniony trener i charakterystyczna postać trójmiejskiego boksu. Spotykamy się na ringu sali treningowej, w której obecny prezydent RP nadal czasem pojawia się na zajęciach. I próbujemy odpowiedzieć na jedno pytanie: ile prawdy jest w historii o Nawrockim–pięściarzu i czy ten wątek faktycznie ma dziś znaczenie?
Jedno jest pewne: sport to ogromna pasja Karola Nawrockiego. Od lat widać go na stadionach i halach, regularnie podkreśla wagę aktywności fizycznej, a w przestrzeni publicznej funkcjonuje już narracja o jego obiecujących początkach w boksie. Ale czy to naprawdę solidny rozdział w jego życiu, czy może nieco podkoloryzowana legenda?
Gdańskie początki. “Widziałem w nim moc”
Ulica Elektryków w Gdańsku – dawne serce Stoczni Gdańskiej, dziś miejsce pełne klubów, knajp i koncertów. W jednej z hal mieści się klub Brzostek Top Team, prowadzony przez Macieja Brzostka, przyjaciela prezydenta. To tutaj spotykam Waldemara Nawrockiego: niski, energiczny, w czarnym golfie i charakterystycznym kapeluszu wygląda jak wyjęty z filmu Guya Ritchiego. To on namówił młodego Karola na boks, to on pilnował jego pierwszych kroków na ringu.
Nawrocki trenował jednak czysto amatorsko. Wujek, prowadzący zawodowców, wiedział doskonale, jak brutalny potrafi być boks i niekoniecznie chciał, by Karol wiązał z nim przyszłość. A choć ten chwali się tytułem mistrza Pomorza w wadze ciężkiej i startami w Pucharze Polski, sam Waldemar podchodzi do tego spokojnie — lokalne sukcesy, dobry potencjał, ale boks był dla Karola raczej odskocznią niż życiowym planem.
Gdańsk w latach 80. i 90. miał silną bokserską tradycję. Karol zaczynał w klubie Stoczniowiec, w starej, surowej, przemysłowej sali. — Każdy chłopak albo grał w piłkę, albo boksował. A Karol? On po treningu siadał do książek. Nauka była dla niego najważniejsza — wspomina wujek. — Widziałem w nim siłę, adrenalinę. Taką, która albo prowadzi do wielkości, albo niszczy. I wiedziałem, że musi ją z siebie wyrzucać, ale nie na ringu. On już wtedy był „polityczny”. Dlatego hamowałem go z boksem.
“Chcesz chodzić z podbitym okiem?” — polityka wygrywa z ringiem
Waldemar podkreśla, że wraz z rozwojem kariery Karola boks stał się niepotrzebnym ryzykiem. — Czasem chciał jeszcze stoczyć jakąś fajną walkę. A ja mówiłem: Karol, jesteś osobą publiczną. Chcesz pokazać się ludziom z podbitym okiem? — śmieje się trener.
Sam Waldemar to postać większego kalibru niż jego siostrzeniec: prowadził medalistów mistrzostw Polski, kiedyś sam wywołał sensację, pokonując mistrza kraju Mirosława Kuźmę. Karol miał więc kogo słuchać — i kogo podziwiać.
Siedlce: dzielnica, która wychowała prezydenta
Nawrocki dorastał na gdańskich Siedlcach, dziś częściowo modernizowanych, ale wciąż z zachowanym klimatem dawnej robotniczej dzielnicy. — To była dzielnica robotniczo-sportowo-bandycka. Ale jakich takich nie było? — mówi wujek. — Jego koledzy po treningu szli na piwo. A on wracał i się uczył. Nic nie spadło mu z nieba. To ciężka robota, jak w sporcie.
Nawrocki grał też w piłkę — zaczynał w Gedanii, kończył jako kapitan osiedlowego EX Siedlce. Może gdyby został przy futbolu, marzyłby o Lechii? — A został politykiem i wyszło mu to świetnie. W sporcie nigdy nie wiadomo, dokąd dojdziesz. A w polityce wszyscy widzieliśmy, że ma do tego predyspozycje — ocenia Waldemar.
Ustawki? Wujek tonuje emocje: “Nie róbmy z niego ulicznego zabijaki”
Najbardziej kontrowersyjny epizod związany z przeszłością Nawrockiego to rzekomy udział w ustawkach kibiców. Sam polityk w rozmowie z Mentzenem mówił o „sportowych, szlachetnych walkach”. Jadczak ujawnił jednak, że Nawrocki miał pojawić się w ustawce Lechii i Lecha w 2009 r.
Waldemar bagatelizuje sprawę: — Raz wpadł tam jako kibic. Raz, nie więcej. I od razu zrobił się z tego wielki szum. Nie róbmy z Karola zabijaki. On nie miał nawet czasu na takie rzeczy.
Prezydent nadal trenuje. Ale na zawodowy powrót nie ma szans
Dziś Karol Nawrocki wciąż odwiedza gdańskie kluby bokserskie — już nie jako zawodnik, ale jako ktoś, kto lubi aktywność fizyczną i chce od czasu do czasu przyłożyć w worek, choćby z sentymentu. — Przyszedł raz po 21. Oczywiście z ochroną. Ale ochroniarze też później trochę poboksowali — śmieje się trener.
Czy mógłby jeszcze wyjść do ringu? — Moim zdaniem to nierealne. Nawet jednorazowe, charytatywne starcie wymaga miesięcy przygotowań. A on ma teraz obowiązki, które nie pozwalają na takie ryzyko. Kiedyś mówiło się o jego walce z Mariuszem Wachem — i niewiele brakowało, ale dziś? To już tylko gdybanie.
Został mu więc ring polityczny
Zamiast wyprowadzania ciosów na ringu, Karol Nawrocki bije się o swoje w polityce. A legenda o jego bokserskiej przeszłości — prawdziwa czy nieco podkoloryzowana — pozostaje jedynie tłem do historii człowieka, który sport lubił, ale świadomie wybrał inną drogę.
