Oto “brzydka” strona medalu Polaków. O tym się nie mówi
Na początku tego turnieju w oczy rzucała się dziecięca wręcz radość Bartosza Kurka, a w decydujących chwilach, gdy zabrakło 37-letniego kapitana, jego koledzy wyglądali jak zagubieni. Impreza, która sama w sobie była częściowo udanym eksperymentem, pokazała też, czego w najbliższych latach możemy spodziewać się po selekcjonerze Nikoli Grbiciu – pisze Agnieszka Niedziałek ze Sport.pl, która z bliska obserwowała drogę Polaków po brązowy medal mistrzostw świata na Filipinach.
Medal, który wywołuje mieszane emocje
„Brzydki” brąz to zwierciadło, w którym odbija się reprezentacja Polski. W żadnym innym zespole drużynowym medal mistrzostw świata nie byłby traktowany jako porażka czy półśrodek. Tymczasem siatkarze Grbicia przyzwyczaili kibiców do najwyższych laurów, dlatego dziś część fanów kręci nosem. To nie był krążek, na jaki liczono, ale mówienie o porażce jest przesadą – zwłaszcza że dla wielu zawodników był to pierwszy kontakt z wielkim turniejem, a dla kilku – debiut w kadrze na mistrzowskiej imprezie.
Radość debiutantów, stonowanie weteranów
Nowicjusze – Jakub Nowak, Jakub Popiwczak czy Maksymilian Granieczny – cieszyli się po ostatniej piłce jak dzieci. Starsi i bardziej utytułowani gracze reagowali ostrożniej, wciąż rozpamiętując półfinał z Włochami. „Lecimy po złoto” – mówili przed turniejem, bo Polacy jako liderzy rankingu i zwycięzcy Ligi Narodów byli faworytami. Jednak dla połowy drużyny były to dopiero pierwsze mistrzostwa świata.
Na drugim biegunie był Bartosz Kurek. Kapitan, który debiutował na MŚ już w 2010 roku, emanował radością w fazie pucharowej. Świadomy, że może to być jego ostatnia szansa na medal, celebrował każdy punkt. Tym boleśniej wyglądało, gdy kontuzja wykluczyła go z półfinału i meczu o brąz.
Decyzje Grbicia – pragmatyzm czy upór?
Brak Kurka i kłopoty zdrowotne Tomasza Fornala mocno ograniczyły pole manewru trenera. Mimo problemów z plecami Fornal musiał grać – Grbić wybrał go zamiast Artura Szalpuka, którego nie wystawił nawet na Czechów w meczu o 3. miejsce. Tłumaczył to względami taktycznymi: lepszym przyjęciem Fornala i obawą przed zestawieniem Fornal–Leon, które w przyjęciu byłoby ryzykowne.
Selekcjoner tradycyjnie stawiał na żelazną jedenastkę, rzadko sięgając po zmienników. Szalpuk, Nowak, Granieczny, Firlej czy Jakubiszak dostali tylko krótkie epizody. Wyjątkiem byli Marcin Komenda i Popiwczak, którzy na stałe wskoczyli w miejsce Janusza i Zatorskiego. Grbić tłumaczył po meczu:
– Jestem, jaki jestem. Wierzę w swój sposób pracy. Gdybym zaczął działać pod dyktando komentarzy i opinii, zwariowałbym.
Chaos w półfinale
Jeszcze po ćwierćfinale z Turcją Grbić podkreślał, że jego drużyna radzi sobie z brakami kadrowymi. Ale po wypadnięciu Kurka w półfinale gra Polaków wyglądała chaotycznie, jak ruch uliczny w zakorkowanej Manili. Choć prowadzili w każdym z przegranych setów (13:10, 10:8, 14:9), nie potrafili tego utrzymać. Zawiodła zagrywka, brakowało świeżości i najwyższej formy, co przypominało problemy z igrzysk w Paryżu.
Atmosfera w zespole pozostawała jednak dobra – siatkarze wspierali się wzajemnie, a na spotkaniach z mediami żartowali z siebie i trenera.
Filipiny – kontrasty i lekcje organizacyjne
Turniej w Manili miał dwie twarze, podobnie jak sam medal Polaków. Początkowo trybuny świeciły pustkami przez drogie bilety, później organizatorzy obniżyli ceny i rozdawali wejściówki studentom. Kibice w strefach fanów byli niezwykle serdeczni i hojni – wręczali zawodnikom prezenty i prosili o wspólne zdjęcia.
Sama Manila również pełna była kontrastów – luksusowe centra handlowe tuż obok miejsc, gdzie ludzie spali na ulicach. Logistycznie turniej nie należał do łatwych: wszystkie 32 drużyny grały w dwóch halach, a kibice z e-biletami musieli i tak stać w kolejkach po papierowe wejściówki.
Mimo niedociągnięć organizacyjnych sama idea rozszerzenia MŚ się sprawdziła. Widzieliśmy historie siatkarzy z Kataru czy Libii, historyczny półfinał Czechów czy wpadki gigantów – Francuzów, Brazylijczyków i Japończyków.
Brąz, który zostawia pytania
Nikola Grbić utrzymał serię medalowych zdobyczy z Polską, ale styl i chaos w decydujących meczach sprawiają, że ten brąz ma gorzki smak. Warto jednak pamiętać o kontekście – eksperymentalnym składzie, debiutantach i braku lidera. Polscy kibice dali temu wyraz już po powrocie drużyny – na lotnisku w Warszawie siatkarzy witał tłum pełen radości i wdzięczności.
