Niezwykła droga z Białorusi do Polski. Bohaterka reprezentacji. Tak podziękowała naszemu krajowi
To był absolutnie niezwykły konkurs skoku wzwyż kobiet podczas lekkoatletycznych mistrzostw świata w Tokio. Całemu wydarzeniu dodatkowej dramaturgii dodała ulewa, która utrudniała zawodniczkom rywalizację. W tych niesprzyjających warunkach znakomicie poradziła sobie Maria Żodzik, reprezentantka Polski, która kilka lat temu przyjechała do naszego kraju z Białorusi. Mimo kłopotów zdrowotnych pokonała wysokość 2,00 m, bijąc rekord życiowy i zdobywając srebrny medal. Był to jednocześnie pierwszy w historii przypadek, gdy Polka na stadionie przeskoczyła dwa metry. 28-latka po starcie nie kryła łez i wzruszenia – swój sukces zadedykowała Polsce, dziękując za wsparcie i szansę, jaką otrzymała.
Najważniejsze fakty
- Maria Żodzik wywalczyła srebro w Tokio, skacząc 2,00 m i poprawiając rekord życiowy.
- Deszcz oraz problemy z biodrem nie powstrzymały jej przed osiągnięciem historycznego wyniku.
- Urodzona w Białorusi zawodniczka podziękowała Polsce, traktując medal jako formę wdzięczności wobec nowej ojczyzny.
Droga do medalu
Żodzik tradycyjnie zaczęła konkurs od strącenia pierwszej próby – na 1,88 m. Przez chwilę wydawało się, że może to przekreślić jej szanse w walce o podium. Później jednak opanowała nerwy i w trudnych warunkach pokonała kolejne wysokości – 1,93 m i 1,97 m – już w pierwszych próbach. Wtedy nad stadionem zaczęło padać. – Bóg dał mi wtedy szansę, bo 1,97 m skakałam jeszcze na sucho. To mogło być decydujące – mówiła później Polka.
Konkurs nabrał ogromnych emocji przy próbach na 2,00 m. Gdy Żodzik szykowała się do swojego podejścia, rozpętała się ulewa i sędziowie przerwali rywalizację. Po kilkudziesięciu minutach zawodniczki wróciły na rozbieg. Australijka Nicola Olyslagers pokonała dwa metry, ale reszta faworytek, w tym Jarosława Machuczich czy Eleanor Patterson, strącały poprzeczkę. Wówczas to Żodzik, w trzeciej próbie, wykonała skok życia. Poprzeczka zatrzepotała, ale została na stojakach – to wystarczyło, by zapewnić jej medal.
Na 2,02 m żadna z zawodniczek nie poradziła sobie z poprzeczką, co oznaczało, że Polka zakończy zawody ze srebrem. Zwyciężyła Olyslagers, a brąz przypadł Machuczich i Serbce Angeline Topić.
Sukces mimo bólu i deszczu
Po konkursie Żodzik przyznała, że deszcz uniemożliwił jej pełne cieszenie się z medalu. – Nie lubię skakać w takich warunkach, technika od razu się zmienia. Po prostu wykonałam skok i tyle. Bez deszczu byłabym gotowa na więcej – wyznała.
Jej występ był jeszcze bardziej imponujący, biorąc pod uwagę kłopoty zdrowotne. Tuż przed wylotem do Tokio zmagała się z urazem biodra, który wciąż dawał się we znaki. – Teraz czuję ogromny ból, czas na leczenie i odpoczynek. Potem wracam do pracy – dodała.
Droga z Białorusi do Polski
Żodzik przez lata startowała dla Białorusi, brała udział m.in. w młodzieżowych mistrzostwach Europy. W 2021 roku marzyła o igrzyskach olimpijskich, ale wskutek błędów działaczy nie mogła w nich wystąpić. Decyzję o wyjeździe z ojczyzny podjęła dopiero po rosyjskiej agresji na Ukrainę, w którą zaangażował się również reżim w Mińsku. – Zrozumiałam wtedy, że Białoruś zostanie wykluczona z międzynarodowych zawodów. Przyjechałam do Polski, bo chciałam dalej uprawiać sport – wspominała.
Jej droga do polskiego obywatelstwa była możliwa dzięki polskim korzeniom dziadków, co przyspieszyło całą procedurę. – Cała moja droga miała sens właśnie dla tego medalu. Kiedy wyjeżdżałam, zostawiłam na Białorusi całe życie. Byłam sama. Dziś, po trzech latach, czuję się tu jak u siebie. Ten medal to moje podziękowanie Polsce za to, że mogę realizować marzenia – mówiła ze łzami w oczach.
Nowy trener i nowe otwarcie
Na początku kariery w Polsce trenowała pod okiem Roberta Nazarkiewicza, ale w tym roku zdecydowała się na zmianę. Jej szkoleniowcem został zaledwie 24-letni Paweł Wyszyński. – Mamy świetne relacje, czuję się w tej grupie akceptowana i spokojna. To przełom w mojej karierze – psychologicznie i sportowo. Dzięki temu jestem stabilniejsza – podkreśliła.
Srebrny medal Marii Żodzik w Tokio to nie tylko wielki sportowy sukces, lecz także piękna historia o determinacji, przezwyciężaniu trudności i wdzięczności wobec kraju, który dał jej drugą sportową i życiową szansę.
