Jest legendą siatkówki, a medale trzyma w ekologicznej torbie. Tak teraz patrzy na sport

Katarzyna Skowrońska: sportowa emerytura to nowy rozdział, nie koniec drogi

Katarzyna Skowrońska to jedna z ikon polskiej siatkówki. Największe sukcesy z reprezentacją odnosiła na początku XXI wieku, będąc filarem legendarnej drużyny „Złotek”. Od 2019 roku pozostaje poza zawodowym sportem, ale – jak sama podkreśla – absolutnie nie czuje się emerytką. W rozmowie z Interią Sport była reprezentantka Polski wraca do swojej kariery, opowiada o życiu po siatkówce, ocenia młodsze pokolenie zawodniczek i zdradza, czym dziś wypełnia jej codzienność.

„Nie czuję się emerytką”

Choć od zakończenia kariery minęło już sześć lat, Skowrońska wciąż mówi o tym etapie z pewnym dystansem. Jak przyznaje, początki nie były łatwe. Przez lata funkcjonowała według ściśle określonego rytmu – treningi, mecze, zgrupowania. Gdy to wszystko nagle zniknęło, musiała nauczyć się zupełnie nowego sposobu organizowania dnia.

Z czasem zaczęła jednak dostrzegać ogromne plusy takiej zmiany. Po raz pierwszy od wielu lat mogła naprawdę zadbać o siebie i swoje zdrowie, bez presji, że kolejny mecz czeka tuż za rogiem. Dziś pozwala sobie na zwolnienie tempa i spojrzenie na sport oraz życie z zupełnie innej perspektywy. – Czuję się fantastycznie i cieszę się, że ten moment w moim życiu w końcu nadszedł – podkreśla.

Propozycje powrotu? „Były, i to bardzo kuszące”

Po odwieszeniu butów na kołek pojawiały się oferty, również z zagranicy. Najwięcej w pierwszych dwóch latach – w tym nawet propozycja z nowo powstającej ligi w Stanach Zjednoczonych, gdzie mogłaby pełnić rolę wsparcia treningowego i w razie potrzeby wracać na boisko na własnych zasadach. Zainteresowanie wykazywały także kluby europejskie.

Mimo to Skowrońska pozostała konsekwentna. Decyzja o zakończeniu kariery dojrzewała w niej długo i była w pełni świadoma. Wiedziała, że fizycznie zbliża się moment, w którym rywalizacja z młodszymi zawodniczkami stanie się coraz trudniejsza. Nie chciała doprowadzić do sytuacji, w której sportowiec „gaśnie”. – Zakończyłam karierę w najlepszym możliwym momencie i do dziś jestem z tej decyzji dumna – mówi. Tęsknota za emocjami? Oczywiście, szczególnie gdy ogląda wielkie mecze. Ale ten rozdział jest już zamknięty.

Medale w torbie, nie w gablocie

Na koncie ma imponującą kolekcję trofeów, choć – jak zdradza z uśmiechem – medale trzyma w zwykłej ekologicznej torbie, zawiązanej na supeł. Największą wartość mają dla niej dwa tytuły mistrzyń Europy, które otworzyły jej drzwi do wielkiej kariery. Ważne są też sukcesy klubowe, zdobywane w różnych krajach, bo każdy z nich miał swoją historię i cenę.

Czy czegoś zabrakło? Oczywiście – mistrzostwa świata, medalu olimpijskiego czy triumfu w Lidze Mistrzyń. Ale Skowrońska nie postrzega tego w kategoriach porażki. – Dla mnie szklanka jest do połowy pełna. Udało mi się przeżyć i osiągnąć coś, czego wielu wybitnych sportowców nigdy nie doświadczyło – zaznacza.

„Złotka” – maksimum w Europie, niedosyt igrzysk

Pytana o reprezentację sprzed lat, nie ma wątpliwości, że na mistrzostwach Europy zespół wykorzystał swój potencjał w pełni. Największy żal dotyczy braku awansu na igrzyska olimpijskie. – Gdybyśmy pojechały na kolejny turniej olimpijski i tam coś wywalczyły, można by mówić o stu procentach wykorzystanych możliwości – przyznaje.

Zwraca też uwagę, że tamte czasy były zupełnie inne pod względem medialnym i marketingowym. Gdyby dzisiejszy świat social mediów istniał wtedy, „Złotka” mogłyby stać się jeszcze większym fenomenem. Późniejsze lata przyniosły zmiany trenerów i koncepcji, nie zawsze trafione. Wyników z początku wieku nie udało się już powtórzyć.

Trenerka? „To nie moja droga”

Choć wielu byłych sportowców naturalnie przechodzi do roli trenerów, Skowrońska nigdy nie czuła takiej potrzeby. Propozycje pojawiały się zarówno w Polsce, jak i za granicą, ale ona doskonale zna realia tej pracy i związany z nią stres. – Nie czuję, że muszę komukolwiek cokolwiek oddawać czy spłacać – mówi wprost.

Podobnie było z ofertami menedżerskimi czy administracyjnymi w strukturach sportowych. Choć docenia obecność kobiet w takich rolach, sama nie znalazła w nich emocji, które towarzyszyły jej na boisku. Chciała pójść w zupełnie innym, bardziej kreatywnym kierunku.

Telewizja i igrzyska

W 2024 roku wróciła na igrzyska olimpijskie – tym razem jako ekspertka telewizyjna. To doświadczenie wspomina jako ogromne wyróżnienie i cenną lekcję. Praca przy transmisjach na żywo, komentowanie meczów u boku Tomasza Swędrowskiego i ogromna odpowiedzialność były sporym wyzwaniem, zwłaszcza na początku. Z każdą kolejną relacją czuła się jednak coraz pewniej.

Podkreśla, że jako była zawodniczka starała się być rzeczowa i sprawiedliwa w ocenach, pamiętając, jak łatwo słowem można kogoś zranić.

Reprezentacja dziś i TauronLiga

Zdaniem Skowrońskiej kadra kobiet pod wodzą Stefano Lavariniego wciąż ma przestrzeń do rozwoju. Medale Ligi Narodów i solidne występy na mistrzostwach świata pokazują postęp, ale to jeszcze nie sufit. Brakuje czasu, doświadczenia i odrobiny szczęścia.

Znacznie bardziej krytycznie ocenia natomiast poziom TauronLigi. Jej zdaniem potencjał nie jest w pełni wykorzystywany, zwłaszcza jeśli chodzi o doświadczenie byłych zawodniczek, które mogłyby realnie pomóc w rozwoju rozgrywek. – Polacy kochają siatkówkę i zasługują na ligę na wysokim poziomie – podkreśla.

Włoski rozdział życia

Kilka miesięcy temu na stałe przeniosła się do Włoch – kraju, który pokochała jeszcze jako młoda zawodniczka. Ceni tamtejszy styl życia, ludzi, kuchnię i poczucie bezpieczeństwa. Choć często bywa w Polsce ze względu na rodzinę i sprawy zawodowe, to właśnie we Włoszech czuje się dziś najbardziej „u siebie”.

Stary młyn i nowa pasja

Obecnie jej największym projektem jest renowacja zabytkowego młyna z 1470 roku, który kupiła we Włoszech. Remont to wyzwanie – także ze względu na włoską biurokrację – ale jednocześnie ogromna pasja. Skowrońska zajmuje się aranżacją wnętrz, projektowaniem ogrodu i całej przestrzeni wokół.

– Wcześniej nie miałam na to czasu. Dziś mogę łączyć różne pasje w jednym miejscu. To mnie rozwija i daje mi prawdziwą radość – podsumowuje legenda polskiej siatkówki.