Sensacyjny polski mistrz olimpijski z Tokio zakończył karierę. Dwa dni odmieniły jego życie

Dariusz Kowaluk – mistrz olimpijski, który spełnił marzenie większe, niż odważył się mieć

Dariusz Kowaluk rozpoczął drogę polskiej sztafety mieszanej 4×400 metrów po sensacyjne złoto na igrzyskach olimpijskich w Tokio w 2021 roku. Choć nie wystąpił w samym finale, to właśnie on biegł na pierwszej zmianie w eliminacjach, które Biało-Czerwoni wygrali, ustanawiając przy tym rekord Europy. Dla ówczesnego studenta dziennikarstwa był to moment, który na zawsze odmienił jego życie. Jeszcze przed igrzyskami marzył jedynie o medalu mistrzostw Polski – tymczasem został mistrzem olimpijskim. Teraz, w wieku 29 lat, ogłosił zakończenie kariery.

Od nieznanego biegacza do mistrza olimpijskiego

Kowaluk nigdy nie był medialną postacią. Wyróżniał się głównie tym, że biegał w okularach. Jego największym osiągnięciem przed Tokio był brązowy medal uniwersjady w sztafecie 4×400 metrów (2019). W Japonii wszystko jednak zmieniło się w ciągu zaledwie dwóch dni. Cichy, skromny chłopak z Komarówki Podlaskiej został mistrzem olimpijskim.

– Obawiam się, jak teraz będzie wyglądało moje życie – mówił wówczas wyraźnie zaskoczony tym, co się wydarzyło.

Historia jak z bajki

Kowaluk nigdy nie był duszą towarzystwa, raczej trzymał się z boku. W Tokio nagle znalazł się w centrum uwagi.
– To coś niewiarygodnego, jakbym trafił do zupełnie innego świata – przyznawał po olimpijskim sukcesie.

Rok 2021 był najlepszym w jego karierze. Wtedy ustanowił życiówkę na 400 metrów – 45,44 sekundy, co do dziś daje mu 17. miejsce w historii polskiej lekkoatletyki. Dwukrotnie zdobywał brąz mistrzostw Polski na tym dystansie, a w hali sięgnął po srebro (2021). Na 200 metrów miał w dorobku brąz (2019).

Reprezentował Polskę w wielu imprezach mistrzowskich – był m.in. finalistą mistrzostw Europy juniorów (2015), a dwa lata później sięgnął po srebrny medal młodzieżowych mistrzostw Europy w sztafecie 4×400 m. W 2018 roku wraz z kolegami zajął drugie miejsce w Pucharze Świata, a w mistrzostwach Europy uplasował się na piątej pozycji.

Olimpijski debiut i złoto, które zmieniło wszystko

W Tokio Kowaluk pobiegł w eliminacjach na pierwszej zmianie. Po nim pałeczkę przejęli Iga Baumgart-Witan, Małgorzata Hołub-Kowalik i Kajetan Duszyński. Polacy uzyskali najlepszy wynik eliminacji, bijąc rekord Europy. W finale w składzie pozostał jedynie Duszyński, którego fenomenalny finisz zapewnił Polsce złoto. W decydującym biegu wystąpili Karol Zalewski, Natalia Kaczmarek (wówczas Bukowiecka) i Justyna Święty-Ersetic.

– Moim marzeniem było po prostu pojechać na igrzyska. Debiutowałem i od razu zostałem mistrzem olimpijskim. To coś niewyobrażalnego. Nigdy nawet nie śniłem o medalu olimpijskim, a już na pewno nie o złotym. Marzyłem tylko o medalu mistrzostw Polski – mówił wówczas wzruszony Kowaluk.

Od szkolnych zawodów do olimpijskiego podium

Pierwszą trenerką Kowaluka była Grażyna Głowacka. To ona zauważyła jego talent, gdy szukała szybkich uczniów do szkolnej sztafety 4×100 m. Wyróżniał się od pierwszych treningów i błyskawicznie stał się filarem drużyny. Później rozwijał karierę w Białej Podlaskiej i Warszawie pod okiem trenera Andrzeja Wołkowyckiego.

“Fortuna polskiej lekkoatletyki”

Po igrzyskach Kowaluk zaangażował się w promocję sportu w swoim regionie. Niestety, nie udało mu się już wrócić do formy z 2021 roku. Kolejne sezony przynosiły urazy i coraz słabsze wyniki. Mimo to wielu uważało, że jego historia przypomina tę Kazimierza Deyny czy Jana Tomaszewskiego w piłce nożnej – błysk jednego wielkiego momentu. W środowisku lekkoatletycznym mówiono nawet, że był „Fortuną polskiej lekkoatletyki” – symbolem nieoczekiwanego sukcesu.

Czas na nowy rozdział

Po latach w sporcie Kowaluk zdecydował, że pora postawić kropkę nad „i”.
– Długo zwlekałem z tą decyzją, ale to jest ten moment. Szczególnie dziękuję moim trenerom, którzy wierzyli we mnie i w mój potencjał. Choć żegnam się z wyczynowym sportem, bieganie pozostanie częścią mojego życia. Dało mi o wiele więcej niż tylko medale – nauczyło dyscypliny, wytrwałości i pokory – napisał w pożegnalnym wpisie.

Historia Dariusza Kowaluka to przykład, że nawet najskromniejsze marzenia mogą przerodzić się w coś, co przekracza wszelkie wyobrażenia. Raz przebiegł po olimpijskiej bieżni – i już na zawsze zapisał się w historii polskiego sportu.