Siatkarze na to nie zasłużyli. Polacy szybko zapomnieli, co się wydarzyło

Brąz siatkarzy. Dlaczego to wciąż wielki sukces?

Żyjemy w naprawdę wyjątkowych czasach dla polskiego sportu. Do tego stopnia, że medal mistrzostw świata w siatkówce zaczynamy traktować jako porażkę. Jak łatwo zapomnieliśmy, że kiedyś taki wynik wydawał się czymś zupełnie nieosiągalnym.

Po zwycięstwie nad Czechami w meczu o brązowy medal nie było wśród naszych siatkarzy wielkiej euforii – i to akurat dobrze o nich świadczy. Niedosyt, który widać w drużynie, pokazuje, jak ambitna to grupa. Nikt nie udawał, że trzecie miejsce to szczyt marzeń. Kamil Semeniuk nazwał medal wręcz pogardliwie „blachą”. A jednak w przeciwieństwie do dawnych gwiazd polskiego sportu – choćby Zbigniewa Bońka, który po mundialu w 1986 roku wieszczył klątwę na całe pokolenia – nikt z obecnej drużyny nie zareagował na krytykę histerycznie.

Ósmy turniej z rzędu, ósmy medal

Owszem, w kraju rozległy się głosy rozczarowania. Padają opinie, że Polacy zawiedli, bo w całym turnieju rozegrali tylko jeden naprawdę wymagający mecz – przegrany 0:3 półfinał z Włochami. Ale czy naprawdę można mówić o klęsce, skoro to już ósmy wielki turniej z rzędu zakończony medalem? Takiej serii nie ma dziś żadna inna siatkarska potęga.

Jak słusznie zauważył mój redakcyjny kolega, Łukasz Jachimiak, warto spojrzeć na sytuację szerzej. Francja – aktualny mistrz olimpijski – zakończyła MŚ 2025 już w fazie grupowej. Brazylia wypadła równie blado. Amerykanie, którzy razem z nami i Francuzami stali na podium w Paryżu, pożegnali się w ćwierćfinale. Tymczasem w naszej reprezentacji doszło do ogromnych zmian – w składzie było tylko sześciu z trzynastu wicemistrzów olimpijskich sprzed roku – a mimo to Polska znów wraca z medalem.

Filipiny jak Korea i Japonia w 2002

Turniej na Filipinach obfitował w niespodzianki. Dla wielu siatkarskich potęg zakończył się dramatem. Nasza drużyna utrzymała poziom i choć nie sięgnęła po złoto, wciąż stanęła na podium. Warto pamiętać, że podróż na drugi koniec świata była dla wszystkich ekip sporym wyzwaniem.

Cała impreza przypominała piłkarski mundial z 2002 roku w Korei i Japonii. Tam również doszło do wstrząsów – w grupie odpadły Francja, Argentyna czy Portugalia, a do ćwierćfinałów dotarły drużyny, których nikt się nie spodziewał, jak Senegal, USA czy Korea Południowa. Podobnie na Filipinach błysnęli Czesi i Bułgarzy. I choć z perspektywy faworytów to szok, dla całej dyscypliny to znak, że światowa hierarchia nie jest niezmienna.

Polacy zapomnieli trudne czasy

Dlatego tym bardziej dziwią krytyczne głosy płynące z polskiego środowiska siatkarskiego. Wszyscy pamiętamy przecież czasy, gdy sami byliśmy drużyną z aspiracjami, ale bez wyników. Przegrywaliśmy eliminacje mistrzostw Europy ze Słowacją czy Izraelem, a sam awans na mundial był marzeniem ściętej głowy. Do Ligi Światowej przyjęto nas nie z powodu poziomu sportowego, lecz dzięki temu, że polscy kibice i sponsorzy gwarantowali wpływy finansowe.

Dziś sytuacja jest nieporównywalna. Polska siatkówka stoi na szczycie, a medale z kolejnych turniejów stały się niemal rutyną. Owszem, można dyskutować, czy Nikola Grbić mógł lepiej reagować w przegranym półfinale z Włochami. Ale nie mamy żadnej pewności, że inne decyzje zmieniłyby wynik. Fakty są takie: Polacy wracają z medalem mistrzostw świata – i to powinno nas cieszyć.

Poprzednie pokolenia kibiców mogły tylko o tym marzyć. A dziś, kiedy w wielu innych dyscyplinach działacze i kibice marzą choćby o „rozczarowaniu” w postaci brązu, my mamy luksus narzekania na brak złota. Rewanż nadejdzie szybko – już za dwa lata mistrzostwa świata odbędą się w Polsce.