Cały świat usłyszał, co powiedziała Pajor. Kluczowe zdanie

Ewa Pajor nigdy nie miała swojej idolki, dziś jednak sama stała się wzorem dla kolejnych pokoleń. Nie stworzyła kobiecego futbolu w Polsce, ale rozbudziła wyobraźnię, przesunęła granice i otworzyła drzwi tam, gdzie wcześniej były zamknięte. W poniedziałkowy wieczór zrobiła to raz jeszcze – na gali „France Football” odebrała nagrodę dla najskuteczniejszej napastniczki świata. – Nawet o tym nie marzyłam – wyznała ze sceny, szczęśliwa, dumna i nieco zdenerwowana. Jednego można być pewnym: nie jest jeszcze nasycona.

Od Pęgowa po czerwony dywan

Pajor doczekała się tego, o czym każda piłkarka mogłaby marzyć – czerwonego dywanu, złotej statuetki, prestiżowej gali w Théâtre du Châtelet, owacji od największych gwiazd futbolu i Luisa Figo wyczytującego jej nazwisko. Już na początku swojego przemówienia przypomniała, że pochodzi z małej miejscowości, a dziś stoi na scenie jako zawodniczka Barcelony, najlepsza napastniczka ubiegłego roku i pierwsza kobieta w historii uhonorowana nagrodą im. Gerda Muellera. Jak w takiej chwili nie czuć dumy? Jak nie pomyśleć o drodze, którą musiała przejść, aby znaleźć się w tym miejscu?

Droga, której nikt przed nią nie przetarł

W swoich słowach o rodzinnej miejscowości nie było przypadku. Pajor często wraca myślami do początku – do podwórka przy stodole, gdzie powstała jej pierwsza prowizoryczna bramka. Jako dziecko nie mogła nawet marzyć o takich scenach jak paryska gala. W Polsce kobieca piłka dopiero walczyła o zauważenie, a pierwszą transmisję meczu piłkarek zobaczyła dopiero jako szesnastolatka. Nie miała wzorców, akademii pod domem, a droga do Barcelony wydawała się odległa nawet z perspektywy Konina.

Jej kariera to ciągłe przełamywanie barier – najpierw wspólny wyjazd z siostrą Pauliną, by łatwiej było im udźwignąć rozłąkę z domem, potem pierwsze kroki w Niemczech i walka o to, by nie zwątpić w siebie w starciu z lepiej przygotowanymi koleżankami z Zachodu. Trzeba było nadrabiać braki, pracować ciężej niż inni i iść pod wiatr, podczas gdy rywalki z Anglii czy Hiszpanii miały za sobą rozwinięte struktury. Dziś w najlepszej dziesiątce plebiscytu Złotej Piłki znalazło się pięć Angielek, cztery Hiszpanki i tylko jedna Polka – Ewa Pajor. Ta statystyka mówi wszystko.

Symbol i odpowiedzialność

Pajor od dawna oswaja nas ze swoją wielkością. Widzimy, jak reagują na nią kibice Barcelony, słyszymy pytania zagranicznych dziennikarzy na wielkich turniejach, pamiętamy okładki prestiżowych magazynów. W Uniejowie co roku organizuje własne turnieje, na których widać, jak młode dziewczynki patrzą na nią jak na bohaterkę. Jednak taki wieczór jak ten w Paryżu nadaje jej pozycji jeszcze większej mocy – to oficjalne potwierdzenie tego, co od dawna było oczywiste: Polska ma piłkarkę wyjątkową.

To powód do dumy, ale i do odpowiedzialności. Pajor daje nam nie tylko gole, wzruszenia po awansie na Euro czy radość po historycznych zwycięstwach. Jej przykład to szansa, by wychować kolejne pokolenia zawodniczek, które będą wierzyć, że droga z małej miejscowości do wielkiego futbolu naprawdę istnieje.

Przyszłość przed nią

Poniedziałkowa nagroda to ważny moment, ale Pajor nie zamierza zatrzymywać się w miejscu. We wtorek wróciła już do treningów, patrząc nie wstecz, lecz przed siebie – ku kolejnym bramkom i trofeom. Jej droga jest konsekwentna: najpierw najlepsza w Pęgowie, potem w Koninie, w Polsce, w Niemczech, aż wreszcie w Barcelonie. W 2023 roku zajęła 18. miejsce w plebiscycie, teraz już 8. A przecież dopiero w grudniu skończy 29 lat. Największe cele – jak Liga Mistrzyń – wciąż są w jej zasięgu.

Pytanie, czy polska piłka – sportowo, organizacyjnie i marketingowo – zdoła za nią nadążyć. Bo jedno jest pewne: Ewa Pajor się nie zatrzyma. I choć wielu rzeczy jeszcze sobie nie wymarzyła, to udowadnia, że marzenia można zamienić w rzeczywistość.