Galaktyczny finał z Natalią Bukowiecką. Jest nowa królowa jednego okrążenia
Rok temu Natalia Kaczmarek była jedną z głównych kandydatek do podium igrzysk olimpijskich w biegu na 400 metrów – i oczekiwań nie zawiodła. W finale pobiegła poniżej 49 sekund i sięgnęła po medal. Dziś jednak, już jako Natalia Bukowiecka, stanęła na starcie w jeszcze mocniej obsadzonym finale mistrzostw świata w Tokio. Wśród rywalek znalazła się bowiem sama Sydney McLaughlin-Levrone – rekordzistka świata na 400 m przez płotki, która w tym sezonie postanowiła spróbować sił na płaskim dystansie. To właśnie Amerykanka była główną kandydatką do złota i to na nią patrzył cały lekkoatletyczny świat, oczekując, że może pobić 40-letni rekord Marity Koch. Rekord nie padł, ale McLaughlin-Levrone pobiegła drugi czas w historii. Polka finiszowała czwarta.
Już rok temu, na igrzyskach w Paryżu, Amerykanka oczarowała kibiców, gdy na płotkach osiągnęła wynik niewyobrażalny – dystans 400 m pokonała w czasie, w jakim większość zawodniczek biega jedno okrążenie bez przeszkód. Wtedy próbowała jej dorównać Femke Bol, ale przypłaciła to wielkim zmęczeniem, ledwo broniąc brąz. Wynik 50.37 s na 400 m ppł uchodzi dziś za jeden z najdoskonalszych w historii i długo może pozostać nieosiągalny – podobnie jak legendarny rekord Koch (47.60 s) z 1985 r.
W tym sezonie McLaughlin-Levrone zdecydowała się na zmianę. Oddała Bol złoto na płotkach, a sama przerzuciła się na płaskie 400 m, chcąc zmierzyć się z najlepszymi: Marileidy Paulino, Salwą Eid Naser czy innymi zawodniczkami z czołówki tabel wszech czasów. Wśród nich znalazła się także Natalia Bukowiecka, która choć przyjechała do Tokio z dużymi obawami po nieudanym występie w Zurychu, stopniowo odzyskiwała formę. Najpierw pokazała się dobrze w sztafecie mieszanej, potem znakomicie pobiegła w eliminacjach i półfinale, notując najlepszy czas w sezonie. – W Japonii złapała rytm i widać było, że nogi ją niosą. To było widoczne już na obozie w Zao i później na rozgrzewkach w Tokio – podkreślał trener Marek Rożej.
W finale Bukowiecka wystartowała z ósmego toru, tuż przed nią biegła Paulino, a za nią czaiła się Naser. McLaughlin-Levrone miała komfort – z centralnego toru mogła kontrolować wszystkie rywalki. Już po 150 metrach w trudnych, deszczowych warunkach wyprzedziła Amber Anning i ruszyła w pogoń za rekordem świata. Paulino nie dawała za wygraną, a na 100 m przed metą traciła do Amerykanki tylko 0,10 s. Jednak McLaughlin-Levrone utrzymała przewagę i ostatecznie uzyskała fenomenalny czas 47.78 – drugi wynik w historii. Paulino była druga (47.98), a Naser trzecia (48.19).
Bukowiecka pobiegła bardzo dojrzale, utrzymując czwarte miejsce mimo nacisków Anning. Na metę wpadła z czasem 49.27, ustanawiając swój najlepszy wynik w sezonie. Choć do podium zabrakło, Polka może być dumna – potwierdziła przynależność do absolutnej światowej czołówki.
Finał MŚ w Tokio – bieg na 400 m kobiet:
- Sydney McLaughlin-Levrone (USA) – 47.78
- Marileidy Paulino (Dominikana) – 47.98
- Salwa Eid Naser (Bahrajn) – 48.19
- Natalia Bukowiecka (Polska) – 49.27
- Amber Anning (Wielka Brytania) – 49.36
- Roxana Gómez (Kuba) – 49.48
- Henriette Jaeger (Norwegia) – 49.74
- Nickisha Pryce (Jamajka) – 49.97
