Nieprawdziwy” Wielki Szlem ze Świątek w roli głównej. Historia tenisa zafałszowana

„Nieprawdziwy” Wielki Szlem? Historia pokazuje coś innego

Jeszcze przed rozpoczęciem tegorocznych zmagań miksta na US Open pojawiła się fala krytyki pod adresem organizatorów. Wszystko za sprawą nowej formuły, która diametralnie różni się od dotychczasowych zasad. Pojawiły się nawet głosy, że mamy do czynienia z „fałszywym Wielkim Szlemem”. Gdyby jednak konsekwentnie stosować taką logikę, należałoby podważyć ogromną część dotychczasowej historii tenisa, a wielu wielkich mistrzów należałoby oznaczyć gwiazdką z adnotacją: „nieprawdziwy triumfator”.

Mikst w nowym wydaniu

Turniej mieszany w Nowym Jorku zyskał w tym roku zupełnie nowe oblicze. Do rywalizacji zaproszono jedynie 16 par, a mecze odbywają się jeszcze przed rozpoczęciem głównej rywalizacji singlowej kobiet i mężczyzn. Wcześniej miksty były rozgrywane równolegle z turniejami singlowymi i deblowymi, przez co pozostawały w cieniu i rzadko przyciągały najlepszych graczy.

Organizatorzy chcieli to zmienić. Podnieśli pulę nagród z 200 tys. dolarów do miliona i zaprosili do udziału czołówkę światowego tenisa, wybierając uczestników na podstawie rankingów singlowych. Efekt? Tłumy kibiców na trybunach – czego mikst dawno nie widział.

„To już nie Wielki Szlem”

Nie wszystkim jednak spodobały się te zmiany. Najbardziej rozczarowani byli ci zawodnicy i zawodniczki, którzy od lat specjalizują się w grze mieszanej. – Nie nazywajmy tego Wielkim Szlemem. To odejście od tradycji i historii. Do tej pory zwycięstwo w mikście wymagało rywalizacji przez tydzień czy półtora, a teraz wystarczy dwa dni i mecze do czterech gemów. To obniża rangę całego wydarzenia – mówił Jan Zieliński, dwukrotny triumfator wielkoszlemowych mikstów, w rozmowie ze Sport.pl.

Podobne opinie pojawiły się także wśród innych graczy i kibiców.

Spór o „prawdziwych mistrzów”

Zastrzeżenia specjalistów od miksta są zrozumiałe, ale patrząc w przeszłość można by dojść do wniosku, że cała historia tenisa jest w pewnym sensie „sfałszowana”. W przeszłości wielu najwybitniejszych tenisistów nie mogło startować w turniejach wielkoszlemowych z powodu przepisów dzielących sportowców na amatorów i zawodowców.

Mało kto dziś pamięta, że na początku XX wieku w kalendarzu znajdowało się nie cztery, ale aż siedem turniejów wielkoszlemowych. Wielu mistrzów, których dziś wspominamy, nigdy nie miało szans walczyć w całym cyklu.

Lenglen, Richards i narodziny „zawodowego” Szlema

Przykład? Suzanne Lenglen – sześciokrotna triumfatorka Wimbledonu i złota medalistka olimpijska – już w 1926 roku przeszła na zawodowstwo, podpisując kontrakt na lukratywne tournée po Stanach Zjednoczonych. Zyskała majątek, ale straciła możliwość dalszych występów w turniejach amatorskich, które do dziś uznaje się za „wielkoszlemowe”.

Podobny los spotkał Vincenta Richardsa, złotego medalistę olimpijskiego i pięciokrotnego zwycięzcę Pucharu Davisa. W 1927 roku triumfował on w pierwszych mistrzostwach USA zawodowców. Kilka lat później powstały też odpowiedniki Roland Garros i Wimbledonu dla profesjonalistów, które zaczęto nazywać „zawodowym Wielkim Szlemem”.

W tym gronie znaleźli się także Bill Tilden, Ellsworth Vines, Don Budge czy Fred Perry – wszyscy oni już w młodym wieku porzucali tenis amatorski, by kontynuować kariery w gronie profesjonalistów.

Gwiazdy wykluczone z historii

Lista takich przykładów jest długa. Bobby Riggs, Pancho Gonzalez, Ken Rosewall czy Rod Laver – wszyscy oni przez lata nie mogli rywalizować w „prawdziwych” Szlemach. Niektórzy, jak Laver, zdążyli nawet dwukrotnie skompletować wszystkie cztery tytuły – pierwszy raz jako amator, drugi raz już w erze Open, gdy zniesiono sztuczny podział.

Ken Rosewall wygrał łącznie 23 wielkoszlemowe turnieje, ale aż 15 z nich w gronie zawodowców – dlatego dziś w oficjalnych statystykach mówi się tylko o ośmiu.

Gdyby dziś zabrakło Djokovicia czy Federera…

Historia pokazuje, że przez dziesięciolecia ogromna liczba tytułów i wielkich osiągnięć została w praktyce „wymazana”, bo rozgrywały się poza oficjalnym kalendarzem. A przecież ci zawodnicy byli odpowiednikami dzisiejszych Novaka Djokovicia, Rogera Federera czy Rafaela Nadala.

Czy bylibyśmy w stanie wyobrazić sobie historię tenisa ostatnich 25 lat bez któregoś z nich? Tak właśnie wyglądała rzeczywistość w pierwszej połowie XX wieku. Dlatego podważanie wartości obecnego miksta jako „nieprawdziwego Szlema” wydaje się być zbyt dużym uproszczeniem.