Godzina snu, rekord świata i wschodząca gwiazda: Historia Huberta Trościanki

Godzina snu, rekord świata i wschodząca gwiazda: Historia Huberta Trościanki

Nowe nazwisko, które wstrząsnęło lekkoatletyką

W świecie lekkoatletyki co jakiś czas pojawia się talent, który sprawia, że eksperci zaczynają zastanawiać się, gdzie tak naprawdę leżą granice możliwości człowieka. Dla Polski tym nazwiskiem jest teraz Hubert Trościanka. Zaledwie 19-letni dziesięcioboista zadziwił Europę i środowisko lekkoatletyczne na całym świecie, bijąc juniorski rekord świata podczas mistrzostw Europy U20 w fińskim Tampere.

 

A zrobił to w niezwykłych okolicznościach — po zaledwie godzinie snu, zmagając się z kontuzjami, a mimo to osiągnął wynik, jakiego w historii nie dokonał żaden junior.

 

Głos przeszłości, który rozbrzmiewa mocno

 

Kiedy wieść o tym sukcesie obiegła media, jednym z pierwszych poproszonych o komentarz był Sebastian Chmara, były mistrz świata w dziesięcioboju, a obecnie prezes Polskiego Związku Lekkiej Atletyki. Jego reakcja? Czysty zachwyt.

 

> „To jest niewiarygodny talent. Nigdy nie mieliśmy tak wielkiego w wielobojach i od dawna nie mieliśmy takiego talentu w całej polskiej lekkoatletyce. Spodziewam się, że ten młody chłopak zdobędzie medal olimpijski już na najbliższych igrzyskach” — powiedział Chmara w rozmowie ze Sport.pl.

 

 

 

To nie tylko pochwała — to wręcz przepowiednia. I wypływa z ust kogoś, kto doskonale wie, co oznacza sukces w najbardziej wymagającej konkurencji lekkoatletycznej.

 

Rekord, który zmienił wszystko

 

7 i 8 sierpnia w Tampere Trościanka zgromadził 8514 punktów w dziesięcioboju. Wynik ten zdetronizował rekord świata juniorów, który od 2017 roku należał do Niemca Nikasa Kaula (8435 pkt).

 

Aby zrozumieć wagę tego wyczynu, warto przypomnieć: Kaul później został seniorskich mistrzem świata. Trościanka, wciąż nastolatek, już go przebił.

 

Kulisy oczami trenera

 

Marek Rzepka, trener, który wcześniej prowadził Adrianę Sułek do sukcesów, a dziś stoi za Trościanką, wiedział, że zbliża się coś wyjątkowego. Ale jego zadaniem jest także tonowanie emocji.

 

> „Podzielam optymizm prezesa, ale muszę być realistą. Naszym zadaniem nie jest tylko gonienie marzeń, lecz także dbanie o zdrowie i przyszłość Huberta. Nikt nie przewidzi kontuzji, ale mogę powiedzieć jedno: on jest wybitny. Absolutnie wybitny” — podkreśla Rzepka.

 

 

 

Szkoleniowiec zdradził nawet, że jadąc do Tampere, ich celem nie było po prostu zdobycie złota. Ich celem było pobicie rekordu świata. I udało się.

 

Ukryta walka z kontuzjami

 

To, co czyni ten sukces jeszcze bardziej niesamowitym, to fakt, że Trościanka nie był w optymalnej formie zdrowotnej. W ostatnich miesiącach zmagał się z problemami z kolanem, piętą, ścięgnem Achillesa, mięśniem czworogłowym, a ostatnio także łokciem.

 

Właśnie uraz łokcia niemal uniemożliwił mu przygotowania do rzutu oszczepem — jednej z kluczowych konkurencji. Praktycznie wcale tego nie trenował. Jednak na kilka dni przed mistrzostwami, podczas treningu w Spale, posłał oszczep na blisko 60 metrów. Wtedy Rzepka wiedział: są gotowi.

 

Na zawodach Trościanka pobił rekord życiowy, osiągając 68,87 m — rekord mistrzostw w rzucie oszczepem wśród wieloboistów i rezultat, który praktycznie zagwarantował mu rekord świata. Trener jest przekonany, że w przyszłości jego podopieczny rzuci jeszcze dalej — ponad 70 m, a nawet do 75 m.

 

Zawodnik bez słabych punktów

 

Największą cechą wielkiego dziesięcioboisty jest wszechstronność — zdolność do świetnych wyników zarówno w biegach, rzutach, jak i skokach. Trościanka już ją ma.

 

W skoku o tyczce pokonał 4,80 m, a wkrótce może sięgnąć 5,10–5,20 m.

 

W dysku w Tampere rzucił „tylko” 43,36 m, ale w tym roku miał już rezultat prawie 50 m.

 

Na 400 m uzyskał 46,21 s — czas, który dałby mu srebro w rywalizacji indywidualnej.

 

W skoku wzwyż trenuje zmianę nogi odbicia, a jego trener jest pewien, że pozwoli mu to pokonywać wysokości ponad 2 metry.

 

 

Jak tłumaczy Rzepka:

 

> „On jest duży, szybki, silny, dynamiczny i ma niesamowitą wytrzymałość. Nie ma słabych stron. Kiedy na niego patrzę, widzę kompletnego sportowca — i to takiego, który będzie jeszcze lepszy.”

 

 

 

Budowanie zespołu wokół diamentu

 

Chmara i Rzepka są zgodni: talenty takie jak Trościanka zdarzają się niezwykle rzadko. Dlatego teraz najważniejsze jest odpowiednie wsparcie i ochrona.

 

Polski Związek Lekkiej Atletyki już zapewnia opiekę medyczną i fizjoterapeutyczną, ale zdaniem Rzepki potrzeba czegoś więcej. Trzyletni plan, a nie krótkotrwałe rozwiązania, jest konieczny, aby myśleć o igrzyskach w Los Angeles 2028.

 

Trościanka już korzysta ze wsparcia legendarnego psychologa sportowego profesora Jana Blecharza, który pracował m.in. z Adamem Małyszem. Regularnie poddaje się także fizjoterapii, choć jego trener chce, aby była ona jeszcze bardziej systematyczna — nastawiona nie tylko na reagowanie na kontuzje, ale przede wszystkim na ich zapobieganie.

 

Marzenie olimpijskie — krok po kroku

 

Łatwo byłoby już teraz ogłosić Trościankę przyszłym mistrzem olimpijskim, ale Rzepka zachowuje ostrożność. W 2028 roku Hubert będzie miał dopiero 22 lata — to wciąż bardzo młody wiek jak na dziesięcioboistę, którzy zwykle osiągają szczyt później.

 

Na razie najważniejszym celem są młodzieżowe mistrzostwa Europy w Bydgoszczy w 2027 roku, a stopniowe wejście do rywalizacji seniorskiej będzie następowało etapami. Nawet przyszłoroczny występ w halowych mistrzostwach świata w Toruniu nie jest jeszcze przesądzony.

 

Długofalowa wizja jest jasna: rozwijać się spokojnie, bez skrótów, pozwolić talentowi naturalnie dojrzewać.

 

Rzadkie osiągnięcie trenerskie

 

Rzepka pozostaje skromny, gdy pytany o swoje dokonania. W ostatnich latach miał udział w dwóch rekordach świata — Sułek w pięcioboju halowym i teraz Trościanka w juniorskim dziesięcioboju.

 

> „Nie chciałbym tego tak przedstawiać” — mówi cicho, gdy sugeruje mu się wyjątkowość tego osiągnięcia. Ale fakty mówią same za siebie.

 

 

 

Słowo na koniec

 

Historia Huberta Trościanki dopiero się zaczyna. Ma 19 lat, już jest rekordzistą świata i już niesie na barkach oczekiwania całego kraju.

 

Czy sięgnie po olimpijskie złoto w Los Angeles? Tego nie da się przewidzieć. Ale jedno jest pewne: Polska znalazła sportowca na miarę pokolenia — takiego, który łączy w sobie talent, charakter i mentalność mistrza.

 

A jak powiedział jego trener — on nie jest po prostu dobry. On jest wybitny. Prawdziwie wybitny.