Oto co poleciało z boksu Igi Świątek, gdy przegrywała. Trener zareagował dosadnie

„Nie musisz się spieszyć!” – Co poleciało z boksu Igi Świątek, gdy wszystko zaczęło się sypać w Montrealu

Fani tenisa przecierali oczy ze zdumienia. W scenariuszu, którego nikt się nie spodziewał, Iga Świątek – zaledwie chwilę po swoim spektakularnym triumfie na Wimbledonie – odpadła z turnieju WTA 1000 w Montrealu. I nie była to byle jaka przeciwniczka, która posłała ją do domu. To była Clara Tauson – ta sama Dunka, którą Polka z łatwością odprawiła z kwitkiem kilka tygodni temu na londyńskiej trawie. Tym razem role się odwróciły… a to, co wydarzyło się przy linii bocznej kortu, ujawniło znacznie więcej niż tylko sensacyjną porażkę.

Od królowej Wimbledonu do zagadki Montrealu

Oczekiwania były ogromne. W końcu zwycięstwo Świątek na Wimbledonie uciszyło krytyków i ponownie ustanowiło ją mianem tenisistki, której trzeba się obawiać. Z nowo nabraną pewnością siebie wielu sądziło, że w Kanadzie przetoczy się niczym burza. Ale w okrutnie nieprzewidywalnym świecie tenisa nie ma niczego pewnego.

Tym razem to Clara Tauson dyktowała warunki. Spokojna, skoncentrowana i zabójczo skuteczna – Dunka zbudowała własną narrację w Montrealu. Tymczasem Świątek, zazwyczaj wzór precyzji, wyglądała… niepewnie. Pospiesznie. Zbyt ambitnie. A gdy mecz zaczął wymykać się spod kontroli, z jej boksu przestało być cicho.

Punkt zwrotny – i cisza, która wreszcie pękła

Komentator tenisa, Żelisław Żyżyński, obserwował wszystko z bliska – i usłyszał coś, co przykuło uwagę wszystkich.

Jak ujawnił, Maciej Ryszczuk – zazwyczaj milczący członek sztabu Świątek – odezwał się w kluczowym momencie spotkania. Jego słowa były proste i stanowcze:

> „Nie musisz się spieszyć.”

Rzadka, ale wymowna uwaga. I być może – z perspektywy czasu – padła już zbyt późno.

Przez większą część meczu Świątek wyglądała, jakby goniła za perfekcją. Próbowała grać na linie, forsowała uderzenia, podejmowała ryzyko, które się nie opłaciło. Jakby presja oczekiwań – jej własnych i milionów kibiców – zaciskała się wokół niej z każdym kolejnym ruchem rakiety.

Tauson natomiast nie pękała. Broniła jak maszyna i odpowiadała potężnymi kontrami. Za każdym razem, gdy Iga próbowała przyspieszyć tempo czy wymusić kąt, Dunka odpowiadała niczym mur – i to taki, którego nie da się przebić.

Bez ogródek: „To nie była ta Iga, którą znamy”

Żyżyński nie owijał w bawełnę, komentując występ Polki.

> „Iga miała dołek w tie-breaku i na początku drugiego seta, gdy punkty uciekały jej w ekspresowym tempie. Forehand nie działał, a Tauson to wykorzystała – wciąż grała właśnie tam. Wtedy mecz całkowicie wymknął się spod kontroli.”

Ekspert ocenił, że Świątek grała na około 70% swojego maksymalnego poziomu – co zazwyczaj wystarcza na większość zawodniczek z touru. Ale nie na Tauson. Nie tego dnia. Nie na twardej nawierzchni, która jest jej żywiołem.

Za mało odpoczynku, za dużo presji

Ta porażka nie była przypadkowa. Świątek miała bardzo mało czasu na regenerację po sukcesie na Wimbledonie. Jet lag, zmiana klimatu, napięty kalendarz – to wszystko odbiło się na jej ciele. A psychicznie? Zawsze trudniej gra się z presją zwycięstwa, która towarzyszy każdemu twojemu meczowi.

Dla Świątek, której gra opiera się na dyscyplinie, kontroli i wyczuciu rytmu, coś po prostu nie zagrało. A fakt, że nawet najbardziej milczący członkowie jej sztabu postanowili się odezwać? To mówi samo za siebie.

> „Iga się spieszyła,” dodał Żyżyński. „Chciała grać zbyt precyzyjnie, ale przeciwko Tauson to obróciło się przeciwko niej. Jej piłki lądowały poza linią, czasem brakowało dosłownie kilku centymetrów – ale to robiło różnicę.”

Czy są powody do niepokoju? Oto co dalej

Za każdym razem, gdy Świątek przegrywa z zawodniczką spoza pierwszej piątki, tenisowy świat zaczyna szeptać. Ale tym razem nie był to dramat – raczej potknięcie w długim sezonie. Żyżyński uspokaja: nie ma powodu do paniki.

 

Jeśli już – to może być dokładnie ten impuls, którego Świątek potrzebowała.

 

Bo już 7 sierpnia rozpoczyna się kolejny rozdział: turniej w Cincinnati, gdzie rok temu dotarła aż do półfinału. Tym razem, z większym odpoczynkiem, innymi warunkami i świeżym bólem porażki w tle – można się spodziewać zupełnie innej Igi na kortach w Ohio.

 

 

—

 

Jeden zły dzień czy niepokojący znak?

 

Czas pokaże, czy była to tylko chwilowa wpadka, czy coś więcej. Ale jedno wiemy na pewno: prawdziwi mistrzowie nie upadają po cichu. Oni się uczą, dostosowują i wracają silniejsi.

A jeśli historia czegoś nas nauczyła – to tego, że Iga Świątek jeszcze niepowiedziała ostatniego słowa w tym sezonie.

Nawet się do tego nie zbliżyła.