Przemek Czaja zamordowany przez policjanta. Przejmujące wyznanie matki
Aż mnie ciarki przeszły, jak powiedział pan o podobnym przypadku. Przypomniało mi się coś sprzed wielu lat. Niedługo po narodzinach Przemka moja babcia przepowiedziała jego śmierć — mówi w rozmowie z Przeglądem Sportowym Onet Marzenna Czaja. 10 stycznia 19998 r. jej syn Przemek Czaja został skatowany przez policjanta. Pani Czaja szczerze opowiedziała nam nie tylko o babcinej przepowiedni, ale i o rozmowach ze zmarłym Przemkiem, o pretensjach do Pana Boga i o tym, dlaczego śmierć syna mimo wszystko nie poszła na marne.
Dariusz Dobek: Kim Przemek chciał zostać?
Marzenna Czaja: Stolarzem. Miał duże zdolności manualne. Potrafił skonstruować sobie taką maszynę z klocków. Wkładał do niej kredkę i w ten sposób rysował. Bardzo ładnie mu to wychodziło.
To, co powiem, może zabrzmi dziwnie… Kiedyś obiecał, że jak już zostanie stolarzem, to zatrudni nas w swojej firmie. Ja miałam być jego księgową.
— No dobrze, synku, a jaką to firmę chcesz otworzyć?
— Domki będę robił.
— Synuś, jakie domki?
— No, trumny. Zakład pogrzebowy otworzę.
(cisza)
Też byłam bardzo zaskoczona. Nie wiedziałam, co mam odpowiedzieć. “Dobrze, synuś. Zostaniesz, kim zechcesz”. Bardzo racjonalnie podchodził do życia
Natomiast jego pierwszym marzeniem było to, żeby zostać koszykarzem.
— Synuś, za niski jesteś na ten sport. Musiałbyś mieć 1,9 m wzrostu.
— Mamo, dam radę.
Miał 1,5 m, akurat zaczął bardziej rosnąć. Ale już nie zdążył…
Ze zdjęć, które się zachowały, spogląda na nas chłopiec o łagodnym wyrazie twarzy.
Był bardzo roześmiany, pogodny. A to pieski, a to kotki, a to małe dzieci, a to piłeczka. Lubił wpadać znienacka do domu i rzucić: “A dzień dobry, mamuśka!”. Był naprawdę wesołym, uczynnym dzieckiem.
Przynosił mi do domu wszystkie psy i koty z okolicy. Co chwila było: “Mamuśka, daj mu jeść, wtedy go wypuszczę”. No i tak robiłam. Proszę sobie wyobrazić, że przez dwa miesiące po pogrzebie na jego grobie czuwał jakiś piesek. Dzień w dzień go spotykaliśmy, a to była sroga zima. Przemuś musiał się nim wcześniej zaopiekować.
Wie pan, to nie są łatwe sprawy…
Reportaż TV Słupsk o śmierci Przemka Czai:
Bo to nie jest tak, że czas leczy rany. To nieprawda. Jest nam bardzo ciężko o tym mówić. Ktoś może stwierdzić: “A, co tam, 25 lat minęło, baba już pewnie zapomniała”. Nie, nic z tych rzeczy. To tak, jakby było wczoraj.
Jest pewnie trochę lepiej niż wcześniej, ale nie przeszliśmy nad tym do porządku dziennego. Wie pan, od śmierci Przemka my tak naprawdę nie obchodzimy świąt Bożego Narodzenia. To znaczy obchodzimy, ale to nie jest taka radość, jaka była wcześniej.
Brak radości uwidacznia się też w innych momentach państwa życia?
Na okrągło. Nie jesteśmy już tacy sami, jacy byliśmy.
Kilka lat po śmierci Przemka przyznała pani, że czasem już nie potrafi rozmawiać z mężem. Takie sytuacje nadal mają miejsce?
Tak. Nawet bardzo często. To zrujnowało naszą psychikę. Tego nie da się zapomnieć. Są takie dni, że zamykamy się z mężem osobno w pokojach. Mamy takie doły. Zwłaszcza przed świętami, rocznicami urodzin czy śmierci.
Otrzymali państwo pomoc specjalistów?
Tak. Leczyliśmy się. Psycholog, psychiatra… Pojawiły się depresja i stany lękowe.
Wie pan, jeszcze nie pogodziliśmy się z tą śmiercią. O Przemku nigdy nie mówimy w czasie przeszłym, tylko w teraźniejszym. Dalej jest wśród nas. Dalej funkcjonujemy, jakby on był. Ale jest trudno. Bardzo trudno.
W jakich momentach szczególnie łapie się pani na takiej myśli, że Przemek dalej gdzieś jest? Że zaraz wróci z podwórka i poprosi, żeby zrobiła mu pani kanapki na kolację?
Jest dużo takich momentów, tym bardziej że moje dzieci są do siebie bardzo podobne. A mój wnuczek Alanek to jest po prostu wykapany Przemek. Gdy zdałam sobie z tego sprawę, mało zawału nie dostałam.
Bardzo często z nim rozmawiam. Na różne tematy. O tamtym dniu też. Nie mogłam sobie wybaczyć, że nie wsiadł w autobus i nie przyjechał nim do domu, tylko szedł z innymi kibicami. W przeciwnym razie nadal by żył. Po bardzo, bardzo długim czasie uznałam, że najwidoczniej Pan Bóg tak chciał.
W takich sytuacjach nieodzowne jest pytanie, dlaczego spotkało to akurat kogoś takiego. Rozmawiała pani na ten temat z Bogiem?
Bardzo często pytałam Pana Boga, dlaczego zabrał mi Przemka. Miałam o to do Niego pretensje. Tak naprawdę do dzisiaj nie rozumiem, dlaczego tak się stało. Siła wyższa. Bardzo dużo pociechy znaleźliśmy wtedy u księży salezjanów.
