To musiało się tak skończyć. Wojciech Szczęsny przeszedł samego siebie

To musiało się tak skończyć. Wojciech Szczęsny przeszedł samego siebie

Ej, Wojtek, nie tak się umawialiśmy, prawda? Przecież jeszcze niedawno zanosiło się, że twoje występy będą na miarę hasztagu polskiego nadawcy rozgrywek ligi hiszpańskiej. Że będzie (la) zabawa. Że będzie się działo. I w sumie rzeczywiście się dzieje, ale nie tak, jak wieszczyło wielu kibiców Barcelony. Szczęsny zaliczył właśnie najlepszy występ (a dzięki regularnej grze będą zapewne kolejne) w obecnej drużynie, a na dodatek kolejną bramkę zdobył Robert Lewandowski. Jednak nie tylko akcje z ich udziałem były istotne w kontekście wygranej z Sevillą (4:1). Na jedną z kluczowych sytuacji nie miał wpływu nikt. Co nie oznacza, że Hansi Flick temu szczęściu nie dopomógł. Zresztą nie tylko on.

W życiu każdego człowieka przychodzi taki moment, w którym musi spojrzeć prawdzie w oczy i przyznać, że przegrał. To nic zdrożnego. Zwłaszcza jeśli do tej pory wygrywałeś nie tylko dzięki samemu sobie, ale i z powodu korzystnego splotu wydarzeń, na który nie miałeś wpływu.

Miarą człowieczeństwa jest także to, jak sobie z porażkami radzimy. Lepiej przyjmować je z honorem niż odzierać się z resztek godności. Niby w akcie desperacji można jeszcze biegać po ogrodzie niczym kogut po ingerencji rzeźnika. Tylko po co, skoro łeb ma się już odcięty?

A i tak drugą z tych opcji wybrał Inaki Pena.

Mógł przynajmniej robić dobrą minę do złej gry. Mógłby na przykład iść za radą śp. Adama Ledwonia, którą obdzielił Tomasza Iwana. Gdy Ledwoń z Grzegorzem Szamotulskim odchodzili w 2005 r. z Admiry Wacker do Sturmu Graz, klubowi działacze z rozpędu postanowili pożegnać także trzeciego z Polaków.

Tak więc gdy przed ostatnim meczem obdarowali kwiatami defensywnego pomocnika i bramkarza, załapał się na nie także skrzydłowy. Problem w tym, że o swoim odejściu nic nie wiedział.

— Ale ja tu chciałem zostać — bąknął Iwan. Co poradził mu kolega? — Nie rycz, przyjmij to z honorem, wy****li cię! — szepnął mu na ucho jedyny w swoim Adam Ledwoń.

Sevilla FC — FC Barcelona 1:4. Skrót meczu:

Zanim pokuszę się o szerszy wywód na temat Szczęsnego, Peni i starcia Barcelony z Sevillą, najpierw szybki przegląd wydarzeń z niedzielnego meczu z udziałem polskiego golkipera. Najprościej byłoby powiedzieć, że wszystko zrobił praktycznie idealnie. Młodym adeptom sztuki bramkarskiej powinno pokazywać się ten występ jako wzorcowy.

Tak Wojciech Szczęsny zagrał z Sevillą

Płaskie dośrodkowanie w czwartej minucie? Pewny chwyt. Ósma minuta, Szczęsny zostaje między słupkami, choć pierwotnie się waha. Sevilla strzela gola (skądinąd niesłusznie uznanego), bramkarz bez szans, ale nic by też nie wskórał, gdyby na wycieczkę się wybrał. Co najwyżej mógłby sobie narobić — jak to określa się w żargonie piłkarskim — gnoju.

Mija kwadrans spotkania, a w polu karnym Barcelony pada Isaac Romero. Powtórki nie pozostawiają wątpliwości: Polak wygarnął mu piłkę spod nogi, o faulu nie ma mowy. Brawo.

Szczęsny musiał się napocić także tuż przed przerwą. Był to newralgiczny moment tego spotkania. Barcelona nie miała konceptu na sforsowanie defensywy rywala, więc tego by tylko brakowało, żeby dała sobie wbić gola do szatni.

Dopuścić do tego nie zamierzał polski bramkarz. Choć Dodi Lukebakio nie wypadł sroce spod ogona, jeśli chodzi o umiejętności techniczne, to śmiało można stwierdzić, że taki strzał już mu się nie przytrafi. A zarazem trzeba mu oddać, że tylko nie lada fachowiec jest w stanie złożyć się tak szybko i tak świetnie do uderzenia przewrotką sytuacyjnej piłki.

A Szczęsny? Stanął na wysokości zadania — tylko i aż. Z jednej strony bronił w swoim życiu trudniejsze uderzenia, z drugiej: niejednemu bramkarzowi po takim strzale piłka przełamałaby ręce.

I wcale nie chodzi mi o takiego, którego imię zaczyna się na “i”, a kończy na “naki”!

Parada Szczęsnego, która obiegła cały świat:

https://x.com/FCBarcelona_cat/status/1888693108302332163

Szczęsny miał też co robić po zmianie stron. Zaczęło się od przytomnego wyjścia z bramki w 48. minucie i wybicia bezpańskiej piłki. Nie poszła zatem w las nauka, na której “przyłapałem” go przed czwartkowym meczem z Valencią.

 

W 69. minucie dołożył do swojego występu jeszcze jeden rodzaj interwencji. Wyskoczył do wysoko dośrodkowanej futbolówki i schwytał ją, wykonując piękną robinsonadę. Popis bramkarskiego kunsztu.

 

A że nie zawsze piłkę da się złapać? Wtedy nie ma co kozaczyć, tylko trzeba ją wybić. Tak było na niespełna kwadrans przed końcem podstawowego czasu gry. Loic Bade przymierzył z dystansu niemal w środek bramki, ale lecącej z potężną prędkością na wysokości twarzy piłki nikt nie odważyłby się chwytać. Szczęsny również nie podjął się tego wyzwania. Wybrał bezpieczniejszą opcję i wybił ją na rzut rożny.

 

W tzw. zęby złapał za to futbolówkę podczas kolejnej interwencji. Suso uderzył kąśliwie, ale mimo wszystko nie mógł niezachować się w tej sytuacji podręcznikowo.

Jeszcze w doliczonym czasie gry przyjaźnie obsztorcował Inigo Martineza, gdy ten eksplodował z radości po kolejnej udanej interwencji, i mógł udać się do szatni z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku.

 

Wspominałem już, że był to występ idealny?

 

Inaki Pena sam podłożył sobie nogę

Tym razem kamery nie musiały szukać Peni na ławce rezerwowych. Nie ma co się nad nim pastwić, skoro gra jest już przegrana. Zwłaszcza jeśli “game over” powiedział on sam.

 

Bo jeśli chciał zmienić jeszcze jakoś swoją sytuację, to mógł pokazać Flickowi, że jest mocny nie w gębie, a na boisku. Tymczasem nie dość, że kilka dni temu miał nerwową dyskusję z niemieckim szkoleniowcem, to i wątpliwej jakości popis dał na murawie.

 

Tak Robert Lewandowski rozpoczął strzelanie w meczu z Sevillą:

https://x.com/CANALPLUS_SPORT/status/1888685408352940387

Najpierw kamery uchwyciły jego słabą dyspozycję na treningu, potem nie zachwycił na rozgrzewce przed meczem z Valencią, aż w końcu po prostu pokazał, że mu zwyczajnie nie zależy. W minionym tygodniu ani razu nie pojawił się na dodatkowych zajęciach. To już nawet Szczęsny, który nigdy nie był prymusem pod tym względem, przybył na dwie takie sesje.

 

Ciekawe, jak będzie w tym tygodniu. Flick dał piłkarzom wolne od poniedziałku do środy, bo kolejny mecz dopiero 17 lutego. Choć nie, tak naprawdę nie jest to ciekawe. Pena może harować teraz od rana do nocy, a i tak miejsca w bramce Barcelony już nie odzyska.

 

Pewnego poziomu przecież nie przeskoczy. A bez gry nie nabierze takich cech, którymi Flickowi zaimponował Szczęsny: doświadczenie, umiejętność podnoszenia się po ciężkich momentach, pozytywny wpływ na kolegów. Słowem: aura.

https://x.com/FCBarcelona/status/1888671811405041705

Nikt już nie podniesie ręki na Szczęsnego

Bożesz ty mój, kiedy to zleciało? Minął przecież dopiero miesiąc od momentu, w którym Pena spóźnił się na sesję aktywacyjną, a Szczęsny zaczął spóźniać się z wyjściami z bramki. Przecież jeszcze nie tak dawno Inaki Pena był wręcz stawiany w jednym rzędzie ze Svenem Hannawaldem, Marit Bjoergen, Aryną Sabalenką czy z innymi wielkimi rywalami naszych legendarnych sportowców.

 

Znów potwierdza się, że wszystko kręci się tak szybko, jak w pozytywce. Z tą różnicą, że w tym przypadku nie jest to w kółko ta sama melodia.

 

Tak Lamine Yamal mógł rozpocząć strzelanie goli w meczu z Sevillą:

https://x.com/FCBarcelona_cat/status/188868813790105224

Bo kibice Barcelony dopiero co drżeli przed każdym występem Szczęsnego, że albo nie w porę wyjdzie z bramki, albo niepotrzebnie się z niej ruszy, albo źle zachowa się w polu karnym. Tymczasem zupełnie niepostrzeżenie stał się jedną z głównych postaci w układance Hansiego Flicka.

Nikt już teraz nie odważy się wracać o dyskusji o rywalizacji Szczęsnego z Peną. Jeśli temat polskiego bramkarza w Hiszpanii się pojawia, to właściwie tylko w kontekście przedłużenia z nim kontraktu na nowy sezon.

Bo kibice Barcelony dopiero co drżeli przed każdym występem Szczęsnego, że albo nie w porę wyjdzie z bramki, albo niepotrzebnie się z niej ruszy, albo źle zachowa się w polu karnym. Tymczasem zupełnie niepostrzeżenie stał się jedną z głównych postaci w układance Hansiego Flicka.

Nikt już teraz nie odważy się wracać o dyskusji o rywalizacji Szczęsnego z Peną. Jeśli temat polskiego bramkarza w Hiszpanii się pojawia, to właściwie tylko w kontekście przedłużenia z nim kontraktu na nowy sezon.

 

Szybko poszło.

 

Przesąd Hansiego Flicka

Jedno wokół Barcelony się nie zmienia: co rusz na tapet wpada jakaś nowa historia. Jak nie plotki transferowe, to problemy z budową Camp Nou. Jak nie próba wypchnięcia z klubu Ansu Fatiego, to rzekome zastrzeżenia do serwowanej jajecznicy.

 

Cały czas jest młyn. A jak chwilowo jest spokojniej, to i tak znajdą się tematy, którymi można zainteresować opinię publiczną. Tak to już z tymi największymi klubami jest.

 

Akurat ta wiadomość przed meczem z Sevillą do mainstreamu może się nie przebiła, ale i tak potwierdza, że wszystko, co związane jest z Dumą Katalonii, podlega rozkładaniu na czynniki pierwsze. Nic uwadze odbiorców nie jest w stanie umknąć.

 

Otóż jeden z kibiców zorientował się, że na mecz do Sewilli Barcelona podróżowała… dokładnie tym samym samolotem co do Lizbony na niedawne starcie z Benficą (5:4). Ktoś zapyta: jak on na to wpadł? A ja zapytam: jak on wpadł na to, że można na to wpaść? Jeszcze ktoś inny może dopowiedzieć: po co w ogóle o tym wspominać?

 

No właśnie: po co?

 

Efektowne podanie Lamine’a Yamala do Julesa Kounde. Zabrakło “tylko” gola:

https://x.com/LaLiga/status/1888692442502975704

To oczywiście tylko ciekawostka. Ale wpisująca się w pewną prawidłowość. W krajach hiszpańskojęzycznych — a w latynoamerykańskich już w szczególności — wszelkiego rodzaju przesądy są na porządku dziennym. Skoro coś raz zadziałało — nie wspominając już o sytuacji, w której przyczyniło się do osiągnięcia sukcesu — to koniecznie trzeba zrobić to ponownie. W przeciwnym razie wszystko sprzeniewierzy się przeciwko nam.

Nie wiem, czy działacze Barcelony specjalnie wynajęli ten sam samolot, by przywołać dobre duchy, które unosiły się nad drużyną podczas legendarnego już boju z Benficą. Coś w tym może być, wszak do końca sezonu ligowego Estadio Sanchez Pizjuan jawił się jako jeden z trudniejszych wyjazdów. Dlaczego więc mieliby nie dopomóc szczęściu?

 

Z przymrużeniem oka można stwierdzić, że podobnym podejściem przesiąknął już Flick. Sam zdradził się przecież słowami, że stawia na Szczęsnego, bo z nim w składzie Barcelona jeszcze nie przegrała. Jest to więc swego rodzaju przesąd.

 

Ale to oczywiście tylko część prawdy, bo nikt przecież nie da sobie ręki uciąć, że ze Szczęsnym w bramce Barcelona już nigdy nie przegra. Flick po prostu stara się dopomóc szczęściu poprzez postawienie na lepszego bramkarza. Tylko tyle i aż tyle.

 

Hansi Flick dmucha na zimne

Tylko czy aby na pewno jest tak z pozostałymi decyzjami personalnymi? Z tym można już polemizować. Na pewno Flick bohatersko rozwiązuje problemy, które sam stwarza. Niejednokrotnie pomagał drużynie adekwatnymi zmianami w trakcie meczu. To duże novum w porównaniu z Xavim, który jak nie trafił ze składem, to zazwyczaj było już pozamiatane.

 

Flick korzysta też na takim, a nie innym splocie wydarzeń. Przecież gdyby nie kontuzja Ronalda Araujo w Sewilli, pewnie nie odważyłby się ściągnąć go z boiska. A wtedy zwycięstwo Barcelonie nie przyszłoby już tak łatwo.

 

Tymczasem ten środkowy obrońca zakończył udział w meczu już w 22. minucie. Całej drużynie wyszło to na dobre. Jego zastępca, Pau Cubarsi, nie tylko lepiej rozumie się z Inigo Martinezem, ale na dodatek zaliczył sprytną asystę przy trafieniu Raphinhi.

 

Najpierw Fermin, a później Raphinha trafiają do siatki Sevilli:

https://x.com/CANALPLUS_SPORT/status/1888701894295535659

Ktoś zapyta: po co więc na siłę “pompować” Urugwajczyka, skoro nie mieści się obecnie nawet w trójce najlepszych stoperów w drużynie? Flick stara się dmuchać na zimne. Sezon dopiero wkracza w decydującą fazę, trzeba więc mieć przygotowane różne warianty.

 

Inigo dopiero co wrócił po urazie, swoje musiał odcierpieć też trzeci w hierarchii środkowych obrońców Eric Garcia, a Araujo z powodu kontuzji pauzował jeszcze dłużej. Skoro jest jednak gotowy do gry, to trener Barcelony musi go lepić na swoją modłę.

 

Na razie Urugwajczyk nie spełnia standardów Flicka zarówno w defensywie (słaba umiejętność zakładania pułapek ofsajdowych), jak i w ofensywie (wyprowadzenie piłki). Mecz z Sevillą mógł być dla niego idealnym poletkiem doświadczalnym.

 

Tylko że zanim jakąś wiedzę by przyswoił, mogłoby się skończyć srogą nauczką dla Barcelony. To nie przypadek, że był zamieszany w stratę bramki (skądinąd niesłusznie uznanej). To nie przypadek, że linię spalonego — i to wyraźnie — łamał już w meczu z Atalantą Bergamo.

 

Na razie obyło się bez srogich konsekwencji, ale nic nie trwa wiecznie. Szczęście też nie. Nawet jeśli całym sobą stara mu się dopomóc.