Stoch pokazał, że milczenie jest złotem. Nie zareagował na to, co zrobił Thurnbichler
Stoch pokazał, że milczenie jest złotem. Nie zareagował na to, co zrobił Thurnbichler
Jeden ze starych mistrzów musi odpowiedzieć sobie na jedno ważne, ale to bardzo ważne pytanie. Drugi ze starych mistrzów zasługuje na słowa uznania za to, że niewiele mówił wtedy, gdy miał powody, żeby się rozgadać. A co z naszymi skoczkami młodszymi? Dlaczego jeden wystrzelił, a drugi zgasł? Po zakończeniu Pucharu Świata w skokach narciarskich w sezonie 2024/2025 wystawiamy oceny naszym zawodnikom. Oceniamy też tracącego posadę trenera.
Oceny wystawiamy w szkolnej skali 1-6. A oceniamy wszystkich naszych skoczków, którzy regularnie skakali w Pucharze Świata, a więc zaliczyli występy w większej części rozegranych konkursów.
Paweł Wąsek 5- (612 pkt i 14. miejsce w Pucharze Świata, na MŚ 10. na skoczni normalnej i 11. na dużej)
Dwa lata temu kończył zimę, mając 190 punktów Pucharu Świata. Wtedy to był świetny wynik – Paweł o trzy razy poprawił swój najlepszy rezultat w życiu. Wtedy kończył pierwszy rok pracy z Thomasem Thurnbichlerem. Dziś kończy zimę, mając 612 punktów – znów potraja swój najlepszy w życiu wynik. Pierwszy raz w karierze doleciał do podium PŚ (był trzeci w Lahti), Turniej Czterech Skoczni pierwszy raz w karierze skończył w top 10 (na ósmym miejscu), pierwszy raz w życiu był w top 10 na mistrzostwach świata (w konkursach w Trondheim zajął 10. i 11. miejsce). Do tego oswoił się z lotami, których wcześniej bardzo się bał. W styczniu w Oberstdorfie bił swoje rekordy życiowe i kończył konkurs na czwartym miejscu. Dziesiąty, piąty, ósmy, piąty, czwarty, dziewiąty, trzeci – w sumie siedem razy kończył pucharowe zawody w top 10. A wcześniej przez cztery przeskakane w PŚ sezony był w top 10 tylko jeden, jedyny raz.
Dziś Wąsek to tak naprawdę nasz jedyny kandydat do walki o olimpijski medal na igrzyskach w Mediolanie i Cortinie, które odbędą się już za 10 miesięcy. Szkoda, że w tym sezonie z najwyższą formą nie wcelował akurat w główną imprezę, ale i tak – co już odnotowaliśmy – na mistrzostwach świata w Trondheim wypadł dobrze. Wąsek ma niespełna 26 lat, jest pracowity, poukładany, ambitny, a w ostatnich miesiącach na pewno nabrał pewności siebie. Trzeba wierzyć, że wielkie rzeczy przed nim.
Aleksander Zniszczoł 2+ (267 pkt i 20. miejsce w PŚ, na MŚ 28. na skoczni normalnej i 22. na dużej)
Poprzednią zimę kończył z dorobkiem ponad 500 punktów i w rozmowie ze Sport.pl zapowiadał, że w sezonie 2024/2025 będzie chciał ten wynik podwoić i przebić tysiąc.
Niestety, kompletnie nie wyszło. W marcu 2024 roku w Planicy wchodził na podium po ostatnim konkursie sezonu. To było jego drugie pucharowe podium w życiu. Teraz w Planicy niespodziewanie znalazł się w walce o podium w finale sezonu – skończył na siódmym miejscu. I ta ostatnia chwila całej zimy 2024/2025 była jedną z bardzo niewielu dobrych dla Zniszczoła w całym długim sezonie. Na 27 startów w Pucharze Świata tylko trzy razy wskoczył do top 10 – był dziewiąty w Titisee-Neustadt, dziesiąty w Vikersund i siódmy w Planicy. Na MŚ był dopiero 28. i 22., cały Puchar Świata skończył na miejscu 20. Niby nie jest dramatycznie, ale przecież miało być bardzo dobrze, wręcz pięknie! Niestety, mający duży potencjał skoczek po prostu rozczarował.
Kamil Stoch 3 (157 pkt i 31. miejsce w PŚ, na MŚ nie startował)
– On sam się nie rozluźni, taki jest – mówił o Kamilu Stochu trener Michal Doleżal w styczniowej rozmowie ze Sport.pl. Czech dobrze wie, że najbardziej utytułowany polski skoczek chce aż za bardzo. Stoch, który ma już prawie 38 lat i w swojej galerii w Zakopanem wszystkie możliwe puchary i medale, wciąż szuka na skoczniach spełnienia. Ambicje są u niego większe od wszystkiego. Godne podziwu jest to, jak bardzo wciąż się stara. I jak mimo swego statusu – już legendy, ikony tego sportu – nie wdaje się w żadne przepychanki. Nawet gdy bywa traktowany nieładnie. Na mistrzostwa świata do Trondheim powinien pojechać. Nie za zasługi, nie dlatego, że był na każdych począwszy od 2005 roku i szkoda było mu przerywać piękną serię. Trener Thomas Thurnbichler postąpił dziwnie, nie chcąc mieć na miejscu wewnętrznej rywalizacji i z takiego powodu skreślając nie swojego skoczka. Nie brakowało wtedy głosów oburzenia. Ale Stoch nie “głosował” – swoją postawą pokazał wtedy, że milczenie jest złotem.
Wcześniej sam zrezygnował z Turnieju Czterech Skoczni, ułatwiając trenerowi życie. Między TCS a MŚ zdarzyło się, że ojciec Stocha w wywiadzie dla TVP Sport skarżył się na złe traktowanie syna. Nie rozumiał na przykład, dlaczego z trenerskiej wieży Kamilowi flagą macha Thurnbichler, a dla Doleżala nie ma tam miejsca. Kamil i wtedy w “aferkę” się nie włączał. A dziś już wie, że po tym jak kadrę A przejmie Maciej Maciusiak, jego i całej kadry współpraca z “Teamem Stoch” zostanie zacieśniona czy po prostu naprawdę nawiązana. I że Doleżal od nowego sezonu będzie wtrenerskim gnieździe.
Do czego Dodo może poprowadzić Stocha w sezonie olimpijskim, chyba już definitywnie ostatnim w karierze trzykrotnego mistrza olimpijskiego? Trudno marzyć o rzeczach wielkich po sezonie, w którym ani razu nie widzieliśmy Stocha w czołowej dziesiątce. Najwyższym miejscem mistrza Stocha było 14. w loteryjnym, jednoseryjnym konkursie w Ruce. Słabo, taka prawda. W całym sezonie Stoch uciułał sobie 157 punktów Pucharu Świata. Rok temu, jeszcze pod wodzą Thurnbichlera, miał na koniec 256 punktów. I nawet jeśli weźmiemy pod uwagę, że wtedy opuścił znacznie mniej konkursów (dwa, a w tym sezonie osiem), to i tak matematyka nie wybroni decyzji Stocha o założeniu własnego teamu. Ale dobrze, że Kamil jest, że skacze dalej i po prostu miło by było, gdyby na koniec – za rok – miał poczucie, że dobrze zrobił, skacząc w końcówce pięknej kariery na swoich warunkach. Na pewno jego 230 metrów w ostatnim locie w sezonie i 15. miejsce w finale sezonu w Planicy wywołują uśmiech u każdego, kto pochyla się nad wynikami Stocha i myśli, co tu się jeszcze będzie mogło wydarzyć.
Dawid Kubacki 2+ (122 pkt i 35. miejsce w PŚ, na MŚ 19. na skoczni normalnej i 15. na dużej)
Raz był w top 10 – wyciągnął dobry los na loterii w Ruce, na której wśród wygranych był też Stoch, co przed chwilą wspominaliśmy. Cały sezon próbował gonić formę, ale nie dogonił w żadnym momencie. Bywało, że robił kroczki w dobrym kierunku, ale tylko kroczki, nie umiał się rozpędzić.
Ciekawe, na ile wyhamowywał siebie sam, nie wierząc, że sztab ma dla niego dobry plan. Kilka razy o tym mówił. To generalnie nie jest ufny skoczek. Wielu jego byłych trenerów opowiadało, że Dawida trzeba naprawdę przekonać do tego, co się zaplanowało, trzeba mu umieć pokazać swoją wizję. Maciej Maciusiak dziesięć lat temu umiał to zrobić. To on oduczył Kubackiego skakania wzwyż na progu. Dawno temu kibice robili memy, pokazujące, że Kubacki po wyjściu z progu leci aż na księżyc. Maciusiak ustawił mu technikę i właściwą parabolę lotu, bo umiał go do tego przekonać. Ciekawe czy teraz jako główny trener zdoła wykrzesać jeszcze z 35-letniego Kubackiego tyle ognia, żeby mistrz świata, zwycięzca Turnieju Czterech Skoczni i medalista olimpijski wrócił do światowej czołówki. Kubacki wciąż bardzo chce – to jest ewidentne. Pytanie czy jeszcze może. Ale jakąś podpowiedzią niech będą jego wyniki z MŚ – w obu konkursach z najwyższą w sezonie stawką wypadał lepiej niż prezentował się w PŚ.
Jakub Wolny 3 (111 pkt i 37. miejsce w PŚ, na MŚ 29. na skoczni normalnej i 27. na dużej)
W ubiegłym sezonie najgłośniejszy występ miał poza skocznią. – Jest trudno. Staram się skakać w miarę po swojemu, bo kiedy dostaję wskazówki od naszego trenera, to jest tylko gorzej – powiedział przed kamerą Eurosportu po kwalifikacjach w Wiśle, w których zajął 50. miejsce. Reporter Eurosportu Kacper Merk stwierdził, że to dość brutalne słowa. – On o nas też nieraz brutalnie mówił – odpowiedział Wolny. To była odpowiedź zawodnika kadry B na to, co ówczesny jej trener David Jiroutek powiedział w wywiadzie dla Sport.pl. A Czech stwierdził u nas m.in., że pracuje ze zdemotywowanymi emerytami.
Wolny w maju skończy 30 lat i tej zimy dał sygnał, że na przedwczesną emeryturę się nie wybiera. Pierwszy raz od trzech lat zapunktował w Pucharze Świata. Pierwszy raz od czterech lat wskoczył do top 10 konkursu PŚ. Wielka szkoda, że po ósmym miejscu w Titisee-Neustadt w grudniu później już nie zbliżył się do tego wyniku. Ale 12 startów z punktami jak na kogoś, kogo w wielkich skokach nie było już trzy lata to dobry wynik. Miejsca 29. i 27 w konkursach MŚ to jak na wracającego do świata żywych skoczka też całkiem nieźle. Teraz pora wrócić do formy z czasów Stefana Horngachera. W sezonie 2018/2019 Wolny był filarem polskiej drużyny, a indywidualnie kończył zimę, mając 328 pkt w Pucharze Świata. Teraz zebrał ich 111. Jest przestrzeń do poprawy.
Piotr Żyła 2 (80 pkt i 39. miejsce w PŚ. Na MŚ 20. miejsce na skoczni normalnej, na dużej nie startował)
Sezon zaczął później niż wszyscy, bo rehabilitował się po operacji kolana. Ale tak naprawdę można mieć wrażenie, że nie zaczął wcale. Widać było po nim ciągłe braki mentalne – nie umiał się zmobilizować, co sam wiele razy podkreślał.
Niezłą formę tak naprawdę pokazywał tylko na lotach – w Oberstdorfie i w Planicy, gdzie zajmował miejsca w drugiej dziesiątce. Loty Żyła kocha, widać, że one dają mu adrenalinę. Szkoda, że na skokach pracował tak słabo, że w niedzielę na Letalnicy nie miał miejsca w finale sezonu, czyli w konkursie, w którym udział wzięło tylko 30 skoczków. Żyła przez całą zimę uciułał 80 punktów. Tak mizernego wyniku nie miał od 2011 roku. Wtedy był perspektywicznym 24-latkiem. Dziś ma 38 lat, jest w kadrze najstarszy i pytanie czy jeszcze powinien w niej być. Przede wszystkim sam Żyła musi sobie na to pytanie odpowiedzieć.
Thomas Thurnbichler 3
Dostatecznie, a dostatecznie to za mało, żeby dalej pracować na stanowisku głównego trenera reprezentacji Polski. W tym sezonie – po nieudanym poprzednim – musiało być już chociaż dobrze. Ale jak Thurnbichler stracił zaufanie starszyzny, tak go nie odzyskał, a może nawet jeszcze bardziej się z częścią skoczków od siebie oddalili. Zabrakło mu charyzmy. Jeśli ktoś się nie podporządkowywał, trener miał przecież narzędzia, żeby reagować. A nie decydował się na to. Albo robił to – na przykład wysyłał na treningi, odsuwając od składu – za rzadko. Stoch od niego i kadry odszedł, zakładając własny zespół. Współpracy między ekipą Thurnbichlera a Stocha nie było. Były za to niejasne kryteria powołań na mistrzostwa świata, w wyniku których to niejasnych kryteriów starego mistrza na MŚ zabrakło, mimo że formę miał na poziomie większości zawodników, których Austriak powołał. Żyły nie potrafił zmotywować do tego, żeby temu staremu mistrzowi naprawdę się chciało. Kubackiego nie umiał przekonać do swoich pomysłów. Zniszczoł zawsze bardziej ufał Maciusiakowi niż jemu.
Z drugiej strony – bardzo ważnej – Paweł Wąsek go słuchał i efekty wszyscy widzieliśmy. Thurnbichler umie pracować z młodymi zawodnikami – Austriakom wychowywał przecież Daniela Tschofeniga, który właśnie odebrał Kryształową Kulę. Ale u nas w tym sezonie po słabym poprzednim Thurnbichler sam stawiał sobie i kadrze cel w postaci medalu mistrzostw świata. A nawet nie byliśmy blisko. I tak naprawdę zimy 2024/2025 po mizernej 2023/2024 nie mieliśmy nawet dostatecznej. Dlatego można zrozumieć większość zarządu Polskiego Związku Narciarskiego, która głosowała za zwolnieniem Austriaka. Inna sprawa, że świetnie byłoby go dalej mieć u siebie. Bardzo dobrze, że Adam Małysz złożył mu ofertę prowadzenia kadry juniorów. Pozostaje nam liczyć, że młody, zdolny trener nie dostanie lepszej propozycji z innego kraju. I że zadomowiony w Krakowie (mieszka tam z rodziną) zostanie u nas, bo naprawdę mógłby tu jeszcze zrobić wiele dobrego.
