Polska wojowniczka zginęła z ukochanym. Ich honda roztrzaskała się o kapliczkę
22-letnia Ewa Larysa Krause wracała do treningów pełna nadziei na kolejne sukcesy. Pół roku wcześniej na igrzyskach w Atlancie otarła się o medal. Marzenia brutalnie przerwał tragiczny wypadek. 12 stycznia 1997 r. judoczka jechała z narzeczonym do Zakopanego na zgrupowanie kadry narodowej. Pod Częstochową ich honda wypadła z drogi i uderzyła w przydrożną kapliczkę. Oboje nie przeżyli.
Niewysoka, drobna dziewczyna o jasnych włosach i nieśmiałym uśmiechu, która na macie do judo zamieniała się w maszynę do wygrywania. Zapowiadała się na gwiazdę polskiego sportu i wielokrotnie potwierdzała swój talent.
Urodziła się 4 stycznia 1975 r. w Koszalinie. W życiu nie miała lekko. Wychowywała ją babcia, w domu się nie przelewało oraz nie brakowało problemów rodzinnych. Wchodząca w nastoletni wiek Ewa bywała niesforna i raczej nie uchodziła za prymuskę w Szkole Podstawowej nr 4 im. Władimira Komarowa. Jednak to właśnie tam wydarzyło się coś, co odmieniło jej życie.
W wieku 12 lat trafiła pod opiekę trenera judo klubu Gwardia, Andrzeja Adamskiego. Sprawne oko fachowca od razu wychwyciło drzemiący w niej potencjał — sprawność, zwinność i szybkość, a przede wszystkim wielką wolę zwyciężania. Trener Adamski musiał tylko (i aż) oszlifować diament, który trafił do niego na zajęcia.
Ewa Krause nie pojechała na igrzyska do Barcelony. Wkrótce otrzymała kolejny cios
Wydawało się, że nie będzie to łatwe zadanie, tym bardziej że nastolatka była wyjątkowo nieśmiała. Jednak szybko okazała się osobą, która odwzajemnia zaufanie, a wskazówki i pochwały motywują ją do jeszcze większego wysiłku. Jej pracowitość i poświęcenie treningom w kolejnych latach zaprowadziły ją z podstawówki do kadry narodowej, gdzie prowadził ją Wiesław Błach.
Sukcesów nie brakowało. Już w 1991 r. Larysa Ewa Krause została złotą medalistką na Europejskich Igrzyskach Młodzieży i wicemistrzynią Europy juniorów. Rok później była już mistrzynią kontynentu w swojej kategorii, a brak jej powołania na igrzyska olimpijskie w Barcelonie wywołał w środowisku spore poruszenie. Drugi cios, jaki w tamtym czasie otrzymała, był jeszcze bardziej bolesny, ponieważ z Koszalina nadeszła wiadomość o śmierci jej babci.
Judoczka jednak nie poddawała się, dalej robiła swoje i przywoziła kolejne medale. W 1994 r. została mistrzynią Europy seniorów, rok później wywalczyła brąz mistrzostw kontynentu (w kat. 52 kg). W kraju nie miała sobie równych — od 1993 r. cztery razy z rzędu zdobywała złoto w krajowych mistrzostwach.
Rywalka “tupała w matę, pozorując ataki”
Jednak największy sukces miał nadejść na igrzyskach w Atlancie w 1996 r. Larysa Ewa Krause dotarła do półfinału, gdzie w kontrowersyjnych okolicznościach przegrała z mistrzynią świata Marie-Claire Restoux. “Francuzka tupała w matę, pozorując ataki. Krause natomiast wykonała kilka akcji, szkoda, że nie zakończonych zdobyciem punktów” — analizował Wojciech Borowiak, ówczesny trener Pawła Nastuli, który w Atlancie zdobył złoto
Ostatecznie szansa na brązowy medal dla Ewy Krause przepadła po pechowej porażce z Noriko Sugawarą. Po minucie i 14 sekundach pojedynku Polka dała się rzucić aktywniej walczącej Japonce. Nie było wątpliwości — ippon i koniec walki. “Nie zaliczyłbym tej akcji na ippon, to najwyżej było waza-ari (druga najwyższa ocena przyznawana zawodnikowi po ipponie — red.). Medal się Ewie należał” — przekonywał jej trener Wiesław Błach
