Polka zdobyła medal, a potem nastąpił dramat. “Nie miałam siły do życia”

Polka zdobyła medal, a potem nastąpił dramat. “Nie miałam siły do życia

— Słyszałam tylko pretensje, że “znowu coś cię boli”. […] Mamy igrzyska, do których się przygotowywaliśmy, ja teraz potrzebuję wsparcia, potrzebuję ludzi wokół siebie, bo to ja będę stać sama na stadionie z tym całym pier***nikiem w głowie i w organizmie, więc chcę mieć pewność, że my razem to dociągniemy. A tego nie było – opowiada oszczepniczka Maria Andrejczyk o tym, co działo się u niej przed igrzyskami olimpijskimi w 2021 r. Choć wywalczyła wówczas srebrny medal, który do dziś jest jej największym sukcesem w karierze, w podcaście Elite Mentality mówi wprost, że dla niej finał w Tokio był jednym z najgorszych przeżyć. A po igrzyskach wszystko zaczęło się walić.

W 2016 r. Maria Andrejczyk otarła się o podium igrzysk olimpijskich. W Rio de Janeiro do brązowego medalu zabrakło jej zaledwie 2 cm. Pięć lat później (igrzyska zostały przesunięte o rok ze względu na pandemię koronawirusa) sięgnęła po srebrny krążek. Lepsza od Polki była jedynie Chinka Liu Shiying.

Andrejczyk nie ukrywa, że w tamtym czasie przeżywała trudne chwile. — Cała moja droga do igrzysk olimpijskich w Tokio to były bardzo duże oczekiwania. Nie tylko moje wewnętrzne, ale też ze środowiska. I ciężko mi było to dźwigać – wyznała w podcaście Elite Mentality. Rodzina dawała jej wówczas zrozumienie i spokój, ale byli wokół niej również ludzie, którzy “cisnęli ją jeszcze mocniej”.

“Po Tokio wszystko kompletnie się rozpadło na kawałki. […] Już nie miałam siły być perfekcyjna”
— Przez 24 godz. na dobę musiałam być kompletnie profesjonalna. Nie miałam prawa do tego, by być indywidualnością, by być sobą, by być inną. Moją tożsamością było bycie zawodowym sportowcem, bycie oszczepniczką. Tylko rzucanie kijem powinnam mieć w głowie i myśleć o tym, co zrobić, żeby rzucić jak najdalej. […] I nie wytrzymałam. Po Tokio wszystko kompletnie się rozpadło na kawałki – mówiła oszczepniczka, dodając, że później nastąpiło wiele zmian, których potrzebowała.

— Już nie miałam siły być perfekcyjna, nie miałam siły funkcjonować tak, jak sądziłam, że jest to ode mnie oczekiwane […]. Nie miałam po prostu siły do życia. I zaczęło się naprawdę wszystko walić. Dopiero wtedy zaczęłam rozumieć, że muszę nauczyć się odpoczywać, muszę nauczyć się słuchać, muszę zdjąć tę maskę idealnej zawodniczki, która wcale idealna nie jest […] – opowiadała.

W podcaście Elite Mentality Maria Andrejczyk wyznała, że przez liczne błędy treningowe, jej organizm był bardzo przeciążony i nie wytrzymywał, gdy wchodziła na najwyższe obroty. To doprowadzało do kontuzji. Tak właśnie było m.in. niedługo przed igrzyskami w Tokio, gdy podczas Pucharu Europy w Splicie pobiła rekord Polski, rzucając oszczepem na odległość 71,40 m. Przy rzucie nabawiła się urazu barku. — Miałam trzy miesiące, żeby się ogarnąć, przygotować, a ja nie mogłam ręki podnieść przez parę tygodni, więc była batalia — wspominała.

— Jednocześnie czułam, że jestem tam sama w tym wszystkim, bo nie było nikogo. Słyszałam tylko pretensje, że “znowu coś cię boli”. […] Mamy igrzyska, do których się przygotowywaliśmy, ja teraz potrzebuję wsparcia, potrzebuję ludzi wokół siebie, bo to ja będę stać sama na stadionie z tym całym pier***nikiem w głowie i w organizmie, więc chcę mieć pewność, że my razem to dociągniemy. A tego nie było – zdradziła.

Finał, w którym zdobyła olimpijski medal, był dla niej koszmarem. “Trzęsłam się ze strachu”
Później wyjaśniła, dlaczego pomimo przeciwności udało jej się sięgnąć po olimpijski krążek. — Dla mnie finał w Tokio był jednym z najgorszych przeżyć. Ja się tam trzęsłam ze strachu. To, co mnie uratowało, to to, że było bardzo dużo rzeczy zautomatyzowanych już przed tymi zawodami. Miałam dobrze ułożoną technikę, […] więc mój organizm wiedział automatycznie, jak ma się ułożyć, ustawić, na jakiej prędkości wejść, kiedy odpalić. […] Na pewno nie byłam tam sobą. Na pewno nie byłam taka waleczna, jaka potrafię być. Nie dałam z siebie wszystkiego i to była cholernie duża trauma – nie ukrywała.

Choć srebrny medal olimpijski był największym sukcesem w dotychczasowej karierze Marii Andrejczyk, ta wprost przyznała, że nie umiała się z niego cieszyć. Zaraz po zdobyciu krążka, przekazała go na szczytny cel. — Nie miałam problemu z tym, żeby go wystawić na licytację, mimo że to jest coś, na co bardzo ciężko pracowałam i o czym marzyłam — wyznała Cyprianowi Majcherowi. — Uwielbiam pomagać, więc dla mnie to też był bardzo naturalny odruch, […] ale jednocześnie była taka część mnie, która w ogóle nie chciała tego sukcesu, nie chciała tego środowiska, w którym wtedy byłam — oznajmiła Andrejczyk.

Przez lata najważniejszy był dla niej sukces. Aż wszystko zaczęło się walić
Lekkoatletka opowiedziała o tym, co sprawiło, że wszystko w jej życiu zaczęło się sypać. — Było wiele rzeczy, które mi nie grały, ale ja przez lata akceptowałam to, gdzie jestem, bo dla mnie najważniejszy był sukces. Zgadzałam się na wszystko, co było mi serwowane, przez co zatracałam siebie, zatracałam autonomię, zatracałam poczucie własnej wartości. Liczył się tylko sport […]. Wracałam do domu i miałam jeszcze większy rygor, nie miałam przestrzeni do odpoczynku, do tego, żeby sobie pozwolić na cokolwiek – wyznała.

Gdy po igrzyskach rozpoczęła przygotowania do nowego sezonu, nie czuła w sobie żadnych emocji, a jeśli je w sobie wywołała, to tylko na chwilę. — Kładłam się spać, wstawałam i znowu było pusto, to było dla mnie straszne – wspominała. – Później wszystko zaczęło się walić, jedna współpraca się rozpadła, z drugiej zrezygnowałam. Mój związek się rozpadł – wyliczała (Andrejczyk przez kilka lat była związana z Marcinem Rosengartenem, który jest menedżerem lekkoatletów i dyrektorem Memoriału Kamili Skolimowskiej).

W kwietniu 2022 r. sportsmenka ogłosiła, że po kilkunastu latach kończy współpracę z trenerem Karolem Sikorskim. Jej nowym szkoleniowcem został wówczas Petteri Piironen, dlatego przez pewien czas Polka bardzo dużo czasu spędzała w Finlandii. — Tam też coś nie grało. […] Na początku mój organizm przeskoczył, było fajnie, ale później wszystko zaczęło siadać. Układ nerwowy się rozwalił, na wszystko reagowałam obronnie. Przez to też tarczyca mi się rozwaliła. Ja siebie nie poznawałam – mówiła.

W październiku 2023 r. Maria Andrejczyk ogłosiła, że zdecydowała się na kolejną zmianę trenera, a został nim Cezary Wojna. Chwilę później lekkoatletka wyznała publicznie, że zmagała się z depresją. — Psychika już lepiej funkcjonuje, przysadka mózgowa już nie kręci mi takiej makareny jak wcześniej. A miałam naprawdę głęboką depresję przez parę dobrych miesięcy. Na szczęście – teraz już wszystko fajnie się normuje, po prostu czuję się sobą sprzed paru lat – mówiła wówczas na łamach serwisu i.pl.

W podcaście Elite Mentality oszczepniczka wspominała, że w pewnym momencie przyjmowała leki antydepresyjne. — Poczułam, jak może być fajnie. To uzależniające, ale antydepresanty nauczyły mnie tego, jak może być, gdy jestem spokojna – opowiadała. Z czasem Andrejczyk odstawiła antydepresanty. — Przy nich w ogóle nie czułam [nic — red.], również tego, co chcę czuć na zawodach […] — wyznała. W wyjściu z depresji bardzo pomógł jej m.in. trener mentalny i hipnoterapeuta Paweł Pawlak, z którym współpracowała jeszcze zanim pojawiła się choroba.