“Nie potrafiłam płakać”. Długo walczyła ze stanami lękowymi. Jeden obraz zmienił wszystko

“Nie potrafiłam płakać”. Długo walczyła ze stanami lękowymi. Jeden obraz zmienił wszystko

Droga jedynej polskiej mistrzyni olimpijskiej z Paryża do zdobycia upragnionego krążka, jak i samej kwalifikacji była dość kręta. Aleksandra Mirosław dopiero po powrocie z igrzysk wprost powiedziała o tym, co działo się przez kilkanaście ostatnich miesięcy i przyznała do stanów lękowych. – Nie było złości, nie było nawet łez, a tak bardzo chciałam się rozpłakać, żeby wyrzucić to wszystko z siebie. Czułam kompletną pustkę – mówi. Ujawnia także, kto pomógł jej w walce z problemami.

Sierpień 2023 r. Światowa czołówka przyjeżdża do szwajcarskiego Berna nie tylko po to, by powalczyć o medale we wspinacze sportowej, ale także zdobyć olimpijską kwalifikację. Bilety do Paryża w konkurencji na czas zapewnią sobie finaliści. Choć miejsca Aleksandry Mirosław w tym gronie nie należy rozpatrywać w kategorii formalności, to jednak jej brak byłby sporym zaskoczeniem, a dla samej rekordzistki świata – równie dużym rozczarowaniem. A jednak. Mirosław przegrywa półfinał z Amerykanką Emmą Hunt po błędzie na samym początku i odpadnięciu od ściany. Pozostaje jej zatem tylko walka o brąz, po który ostatecznie sięga, ale nie może jeszcze cieszyć się z kwalifikacji olimpijskiej.

Zaraz po przegranym półfinale, jeszcze stojąc przy ścianie, zalewa się łzami. Ale później trudno jest jej wyzwolić je w sobie. Nawet jeśli czuje, jak bardzo jej tego potrzeba.

— Pamiętam moment, gdy po przegranym biegu półfinałowym podeszłam do Mateusza, mojego męża oraz trenera, i nie czułam nic. To było najgorsze. Nie było złości, nie było nawet łez, a tak bardzo chciałam się rozpłakać, żeby wyrzucić to wszystko z siebie. Czułam kompletną pustkę. Ostatecznie ten bieg o brąz w Bernie dał mi więcej niż niejedno złoto. Przywrócił trochę radości z biegania. Choć kolejne cztery tygodnie były bardzo trudne. Przychodziłam na trening i fizycznie czułam się super, ale nagle przed ścianą wpadałam w histerię. Biegłam, ale to był bieg przez łzy. Bardzo pomógł mi wtedy Mateusz, który po prostu był ze mną. Dzięki tamtym doświadczeniom przekonałam się, że mam wspaniałych ludzi – wspomina Aleksandra Mirosław, gdy spotyka się z uczestnikami 22. Krakowskiego Festiwalu Górskiego.

Obok niej na fotelu siedzi wówczas inna wybitna polska sportsmenka i mistrzyni olimpijska Justyna Kowalczyk-Tekieli, a spotkanie z dwójką mistrzyń olimpijskich, które prowadzi Joanna Sakowicz-Kostecka, przyciąga tłumy do blisko dwutysięcznej hali krakowskiego centrum kongresowego ICE. To właśnie wybitna polska biegaczka narciarska jako pierwsza przed laty złamała tabu dotyczące problemów mentalnych u sportowców, przyznając się do depresji. Jej wyznanie ośmieliło wtedy innych, by o tych kwestiach mówić głośno.

Przekonała się, że nie jest maszyną. Pojawiły się stany lękowe

Mirosław po raz pierwszy o swoich kłopotach powiedziała przed dwoma miesiącami w wywiadzie dla TVN24. “W brutalny sposób przekonałam się, że jestem człowiekiem, a nie maszyną” – mówiła w rozmowie z Anitą Werner. Co prawda w przypadku mistrzyni olimpijskiej z Paryża nie chodziło o depresję, ale odczuwała ona bardzo silne stany lękowe. Do szczegółów wydarzeń z mistrzostw świata w Bernie wróciła także w Krakowie.

— Dziś potrafię to trafnie określić i powiedzieć, że byłam wtedy przemotywowana oraz przebodźcowana, a w głowie miałam tylko złoto i nie myślałam o tym, co chcę zrobić w innych biegach. Na ubiegłoroczne mistrzostwa świata przyjechałam po złoty medal i kwalifikację olimpijską, co się ostatecznie nie udało. Później okazało się, że po raz pierwszy pojawiły się u mnie wtedy stany lękowe, z którymi zmagam się właściwie do dziś i pewnie jeszcze przez wiele lat – przyznaje Mirosław.

Histeria przed kwalifikacjami. Zobaczyła ten jeden obraz

Po ubiegłorocznych mistrzostwach świata w Bernie nie było miejsca na zbytnie rozluźnienie, bo za rogiem już czekała kolejna szansa na bilet do Paryża. Cztery tygodnie po zmaganiach w Szwajcarii, w Rzymie miały odbyć się europejskie kwalifikacje. Tyle że tam można było wywalczyć tylko jedno miejsce na igrzyska, a więc należało wygrać całe zawody.

Łzy okazały się uwalniające, a gdy Mirosław wygrywała finał w Rzymie i sięgała po olimpijską kwalifikację, zewsząd dało się odczuć, jak ogromny kamień spadł z jej serca. I jak bardzo trudne były dla niej poprzedzające tygodnie.

Późniejsza mistrzyni olimpijska z Paryża swoją przepustkę na igrzyska wywalczyła na ścianie ustawionej na jednym z kortów Foro Italico, gdzie po tytuły w Rzymie sięgała Iga Świątek. I ta sytuacja stała się poniekąd wróżbą dla liderki polskiej wspinaczki, bowiem trzy miesiące później sięgnęła po pomoc psychologiczną, a konkretnie zwróciła się do Darii Abramowicz, na stałe współpracującej z drugą rakietą świata.

— Z Darią pracuję od grudnia zeszłego roku. To właśnie dzięki współpracy z psychologiem potrafię nazwać to przemotywowanie i przebodźcowanie towarzyszące mi przed mistrzostwami świata w Bernie. Najistotniejsze dla mnie w całej tej sytuacji było to, że zdawałam sobie sprawę, że te stany lękowe mogą wrócić, ale wiedziałam, że będę już potrafiła sobie z nimi poradzić – zaznacza Mirosław, gdy słuchamy jej wystąpienia podczas Krakowskiego Festiwalu Górskiego.

Na igrzyskach w Paryżu oprócz Mirosław w sprinterskiej konkurencji wystartowała też druga z Polek Aleksandra Kałucka, bo maksymalnie dwie zawodniczki może “wystawić” w tej imprezie dany kraj. Kałucka swoją przepustkę wywalczyła dzięki odpowiednio wysokiej pozycji w rankingu olimpijskim, a na podium stanęła razem ze starszą koleżanką, dla której zmagania w Paryżu nie były olimpijskim debiutem.

Wcześniej Mirosław wystartowała w Tokio, gdy jeszcze konkurencja sprinterska była częścią wieloboju i nie otrzymywało się za nią oddzielnego kompletu medali. Mirosław ukończyła wtedy zmagania na 4. miejscu, ale zapisała się w pamięci kibiców jako rekordzistka świata. Wynik ten poprawiała jeszcze później kilkukrotnie w trakcie cyklu olimpijskiego, a także już podczas samych igrzysk w Paryżu.

— Mój olimpijski debiut przebiegał w pandemicznych warunkach i wszystko było jedną wielką niewiadomą. Do Tokio leciałam po to, żeby obserwować i chłonąć to wszystko. O występie w Paryżu ostatnio rozmawiałam nawet z moją psycholog i gdy zapytała mnie, jak stresujące były dla mnie igrzyska w skali od 1 do 10, ja oceniłam je na sześć lub siedem. Wiedziałam, że jestem świetnie przygotowana i chcę się skupiać na każdym kolejnym etapie. Wiedziałam, że chcę zrobić swoje – opowiadała Mirosław podczas Krakowskiego Festiwalu Górskiego.

W Paryżu późniejsza mistrzyni olimpijska unikała rozmów z dziennikarzami po kwalifikacjach, bo dwa dni później czekała ją ważna faza finałowa. – Chciałam jak najszybciej wyjść z roboty i odpocząć, a czas na rozmowy przyjdzie po decydującej fazie. Nie chciałam nawet zastanawiać się nad tym, o co byłabym pytana, czyli czy będzie złoto albo kolejny rekord. Bo ktoś zada ci pytanie i odejdzie, a ty to później wałkujesz w głowie i analizujesz, czy mogłaś odpowiedzieć tak, a może inaczej – tłumaczy Mirosław.

W finale olimpijskim pokonała Chinkę Deng Lijuan, osiągając znakomity czas 6,10 s. Za to już w pierwszej fazie rywalizacji w czasówce, w biegach o rozstawienie, dwukrotnie poprawiała rekord świata i to w ciągu pięciu minut! W pierwszym biegu uzyskała wynik 6,21 s, a następnie jeszcze bardziej wyśrubowała ten rezultat do 6,05, czyli aktualnego rekordu globu.

Na olimpijskim podium stanęła razem z drugą z Polek – Aleksandrą Kałucką, która sięgnęła po brąz. Obydwie zaczynały swoją przygodę ze wspinaczką, gdy nie była ona jeszcze w programie igrzysk, ale na ich oczach dokonywała się transformacja tej dyscypliny w tę olimpijską.

— Świadomie przygotowywałam się do zdobycia mistrzostwa olimpijskiego w Paryżu przez ostatni cykl olimpijski, ale nieświadomie przez całą swoją karierę. Bo niezależnie o tym, czy mowa o złocie olimpijskim, czy też mistrzostw świata, trzeba w to włożyć bardzo dużo pracy. A to wszystko nie dzieje się z dnia na dzień – kończy Mirosław.

Już za kilka miesięcy olimpijskie medalistki z Paryża będą miały okazję powalczyć o podium Pucharu Świata przed własną publicznością. W dniach 5-7 lipca w Krakowie odbędą się zawody z pucharowego cyklu, które w stolicy Małopolski mają gościć aż przez trzy edycje z rzędu. Najważniejszą przyszłoroczną imprezą będą jednak zaplanowane na drugą połowę września mistrzostwa świata w Seulu.