Iga Świątek przyznała, że może mieć „trochę więcej pokory” po odbudowaniu się po druzgocącej porażce w półfinale igrzysk olimpijskich w Paryżu 2024.

Iga Świątek o swojej pokorze po wygranej w Paryżu 2024

Iga Świątek niedawno podzieliła się wzruszającą refleksją na temat swojego występu na Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu 2024, ujawniając głębsze zrozumienie pokory i ciężaru oczekiwań po burzliwym turnieju. Numer 1 na świecie, która weszła do zawodów jako wyraźna faworytka do złotego medalu w grze pojedynczej kobiet, doświadczyła niespodziewanej i wstrząsającej porażki, która skłoniła ją do poważnej introspekcji.

 

Świątek, pięciokrotna mistrzyni Wielkiego Szlema, znana z dominacji na kortach ziemnych, była przewidywana do zdobycia złotego medalu na Roland Garros, wydarzeniu, które stało się synonimem jej sukcesu. Jednak marzenie o olimpijskim złocie zostało zniweczone przez zaskakującą porażkę w półfinale. Przegrała z Zheng Qinwen, szóstą zawodniczką z Chin, która zaskoczyła Świątek swoją grą, wygrywając 6-2, 7-5. Wynik ten był ogromnym zaskoczeniem nie tylko dla Świątek, ale także dla jej kibiców i całego świata tenisa.

 

Porażka pozostawiła Świątek widocznie zdruzgotaną, a emocjonalny koszt straty był wyraźnie widoczny, gdy starała się powstrzymać łzy po meczu. Mimo bólu, Świątek szybko skupiła się na meczu o brązowy medal, zdeterminowana, by zdobyć miejsce na podium. Następnego dnia pokazała swoją niezwykłą zdolność do odbudowy się po przeciwnościach, pewnie pokonując Annę Karolinę Schmiedlovą ze Słowacji wynikiem 6-2, 6-1, zdobywając brązowy medal.

 

W swoich wywiadach po meczu, 23-letnia Świątek zaoferowała wnikliwą i odkrywczą refleksję na temat swojej olimpijskiej podróży. Przyznała, że zmagała się z intensywnym ciśnieniem związanym z reprezentowaniem swojego kraju na tak wysokim poziomie, ciśnieniem, którego nie w pełni przewidziała. Świątek szczerze przyznała, że jej sposób myślenia zmienił się z dążenia do osobistego osiągnięcia na dźwiganie ciężaru narodowych oczekiwań.

 

„Właściwie zrozumiałam dopiero wczoraj, że tak naprawdę nie grałam dla siebie” – wyjaśniła Świątek. „Grałam bardziej dla wszystkich innych – dla mojego kraju, dla mojego zespołu i dla wszystkich, którzy mieli nadzieję, że zdobędę medal, zwłaszcza złoty medal. Nie byłam do końca świadoma, jak głęboko to ciśnienie mnie dotykało i ile emocjonalnego bagażu ze sobą niosłam.”

 

Świadomość Świątek obejmowała również przyznanie się do walki z presją sytuacji, zauważając, że mogło to wpłynąć na jej występ. „Wiem, że nie grałam tutaj na swoim najwyższym poziomie” – powiedziała. „Nie czułam się, jakbym mogła poruszać się naturalnie i grać tak, jak jestem przyzwyczajona na ziemnych kortach. Mimo tego, cieszę się, że udało mi się przebrnąć przez trudności i zdobyć brązowy medal.”

 

Komentarze Świątek zawierały również refleksję na temat jej własnego podejścia do radzenia sobie z presją. Przyznała, że mogła niedocenić wyzwania, co doprowadziło do okresu arogancji. „Mogłam być trochę zbyt arogancka wobec siebie” – przyznała. „Myślałam, że skoro radziłam sobie z dużą presją wcześniej, to poradzę sobie również w tej sytuacji. To doświadczenie wiele mnie nauczyło i teraz jestem jeszcze bardziej zmotywowana do cięższej pracy oraz do podchodzenia do przyszłych wyzwań z większą pokorą.”

 

Bezpośrednio po porażce w półfinale, Świątek znalazła się w stanie emocjonalnego chaosu. Perspektywa rywalizacji o medal brązowy dostarczyła jej niezbędnego rozproszenia i poczucia celu, pomagając jej poradzić sobie z przytłaczającym rozczarowaniem poprzedniego dnia. „Myślę, że gdybym nie grała dzisiaj, płakałabym przez tydzień” – przyznała. „Musiałam się zebrać i skoncentrować. Prawdopodobnie płakałam przez około sześć godzin wczoraj – było naprawdę ciężko.”

 

Refleksje Świątek na temat jej emocjonalnego przeżycia podkreślają intensywne osobiste i zawodowe presje, z jakimi borykają się elitarni sportowcy. Przyznała, że mimo że sport i tenis są ważnymi aspektami jej życia, emocjonalny wpływ jej olimpijskiej podróży był głęboki, porównując porażkę do osobistego złamania serca. „Czasami wydaje się, że to tylko sport i tenis, a ja zwykle mam pewien dystans do tego, rozumiejąc, że to tylko część mojego życia” – powiedziała. „Ale tym razem czułam, jakby ktoś naprawdę złamał mi serce. To naprawdę było szalone doświadczenie.”

 

Dzięki tym refleksjom, Świątek dała szczery wgląd w wewnętrzne zmagania elitarnych sportowców nawigujących w obliczu wysokich stawek. Jej podróż od głębokiego rozczarowania do zdobycia brązowego medalu nie tylko podkreśla jej odporność, ale także jej rozwój i ewoluujące zrozumienie pokory wobec intensywnych oczekiwań.