Ewa Swoboda popłynęła na fali. Biegała równo ze sławami
Ewa Swoboda popłynęła na fali. Biegała równo ze sławami
W sezonie 2024 najszybsza Polka Ewa Swoboda doczekała się srebra halowych MŚ (60 m), a potem została wicemistrzynią Europy (100 m)
Ewa Swoboda popłynęła na fali bardzo udanego roku 2023, w którym ustanowiła znakomity rekord życiowy w biegu na 100 metrów (10.94 – jedna setna poniżej rekordu kraju Ewy Kasprzyk), a w mistrzostwach świata w Budapeszcie indywidualnie zajęła szóste miejsce, rywalizując w finale jedynie z ciemnoskórymi zawodniczkami.
Kilka miesięcy później, w marcu bieżącego roku, przepędziła złe wspomnienia z halowych MŚ w Belgradzie (2022), gdy medal na 60 metrów przegrała o dwie tysięczne sekundy. Przed finałowym biegiem w Glasgow można było wręcz liczyć na złoto, gdyż czas uzyskany przez Swobodę w półfinale (6.98 – poprawiła o jedną setną własny rekord kraju) był najlepszym wynikiem tej fazy rywalizacji. Odrobinę wolniej 27-latka z Żor pomknęła w decydującym występie (7.00), a zwyciężyła Julien Alfred z St. Lucia (6.98), która pięć miesięcy później cieszyła się w Paryżu ze złotego medalu olimpijskiego na setkę.
Równo ze sławami
– Z jednej strony jestem mega zadowolona, ale z drugiej czułam bardzo duży niedosyt. Po półfinałowym starcie spodziewałam się naprawdę dobrego ścigania w finale, ale niestety zabrakło trochę prądu. To był już trzeci bieg tego dnia i trzeci bardzo szybki. Organizm dostał w kość – mówiła zawodniczka trenowana przez Iwonę Krupę.
Występ polskiej sprinterki w Glasgow trzeba jednak przede wszystkim docenić. Przecież jej półfinałowy rezultat (6.98) to już kosmiczne bieganie. Do rekordu świata Iriny Priwałowej (6.92 – 1993) trochę brakuje, ale z tym wynikiem Ewa awansowała na 11. lokatę w historycznej tabeli – zajmuje ją ex aequo z takimi sławami jak Jamajki Shelly-Ann Fraser-Pryce i Elaine Thompson-Herah.
W czerwcu w Rzymie – już na królewskim dystansie 100 metrów, Swoboda osiągnęła kolejne indywidualne podium, na którym jeszcze nie stała. Bo w mistrzostwach Europy na świeżym powietrzu dotychczas miała jedynie srebro w sztafecie 4×100 m (2022). Na Stadio Olimpico okazała się drugą sprinterką kontynentu (11.03). Odparła atak reprezentującej Włochy Zaynab Dosso (11.03 – o cztery tysięczne wolniej od Polki) oraz Patrizii van der Weken z Luksemburga (11.04) i uległa tylko Brytyjce Dinie Asher-Smith (10.99)
Tym większa szkoda, że na początku sierpnia w Paryżu nie dane było Ewie drugi raz z rzędu w globalnej imprezie wziąć udział w finale biegu na 100 m. Po bardzo obiecujących eliminacjach (10.99 – najszybszy sprint Swobody w sezonie letnim) uzyskała 11.08 w półfinale, co sprawiło, że była pierwszą, która nie weszła do ósemki. Zabrakło jednej setnej…
Hali nie odpuści
– W trzech dużych imprezach zdobyłam dwa medale, więc sezon był bardzo dobry. Sądzę, że przyczyna niepowodzenia w Paryżu miała podłoże psychiczne. Za dużo bodźców i wszystkiego wokół – stwierdziła ostatnio. Sezon był wymagający, bo już na początku maja w Nassau polskie sprinterki skutecznie walczyły o olimpijskie przepustki w nieoficjalnych MŚ sztafet. – Byłam przytłoczona tak naprawdę już od tamtego startu na Bahamach. Dzięki temu wiem, nad czym muszę pracować i na co zwracać uwagę – mówi zawodniczka, którą zyskała ogromną popularność i dobrze zna nie tylko jej blaski, ale i cienie.
Co najbardziej cieszy kibiców, na rok 2025 Swoboda zapowiedziała występ zarówno w halowych ME w holenderskim Apeldoorn (6–9 marca), jak i w halowych MŚ w chińskim Nankinie (21–23 marca). – Hali nie odpuszczę. Faktycznie, najpierw mówiłam o rezygnacji ze startu w Chinach, ale to dlatego, że byłam zmęczona i zła. Trudno przepuścić okazję bronienia tytułu wicemistrzyni świata – zaznacza Ewa. A najważniejsza impreza sezonu to oczywiście MŚ w Tokio (13–21 września).
***
EKSPERT: MARCIN URBAŚ, rekordzista Polski na 200 m (19.98), halowy mistrz Europy 2022:
To bardzo imponujące, jeśli sprinter lub sprinterka z Polski jest w stanie rywalizować z najlepszymi w Europie i na świecie. Zdarza się to niezwykle rzadko, a Ewa już przyzwyczaiła nas, że właściwie co roku jest na bardzo wysokim poziomie. Progresja jej wyników nie jest może obecnie aż tak duża, ale pamiętajmy, że już w bardzo młodym wieku zaczęła biegać bardzo szybko. Dlatego teraz może poprawiać się o jedną, dwie, trzy setne…
Wielu specjalistów postrzega Ewę jako specjalistkę przede wszystkim od dystansu 60 m. Niektórzy widzą w niej potencjalną rekordzistkę świata. I ja również uważam, że stać ją na to, by prędzej czy później zbliżyć się do historycznego wyniku na 60 m (6.92 Iriny Priwałowej – przyp. red.). Byłoby to coś niesamowitego, bo o rekordach świata sprinterzy o białym kolorze skóry mogą na ogół tylko pomarzyć. Jeśli zaś chodzi o wytrzymałość szybkościową w biegu na 100 m, jest to delikatna sprawa. Może bowiem zdarzyć się tak, że mocno skupiając się na tym elemencie, Ewa straciłaby nieco wrodzonej szybkości. Myślę, że w jej przypadku ewolucja wytrzymałości szybkościowej nie jestem efektem wielkich zmian, lecz wie