Co za wyniki w Planicy! Dominacja Niemców i Polaków
Co za wyniki w Planicy! Dominacja Niemców i Polakó
Takich kwalifikacji w tym sezonie jeszcze nie było. Trzech Polaków znalazło się w top10, a najlepszym z nich był Piotr Żyła, który zajął 5. miejsce. Bezkonkurencyjni okazali się Niemcy, którzy zajęli całe podium.
O ile w czwartkowych treningach na słynnej Letalnicy nie było problemów z wiatrem, te pojawiły się w kwalifikacjach. Silne podmuchy przełożyły się na kilka dłuższych przerw. Finalnie udało się rozegrać tę serię i wyłonić uczestników piątkowych zmagań o punkty PŚ w skokach narciarskich, choć trwało to niemal dwie godziny. Swoje próby oddało 65 zawodników, w tym sześciu reprezentantów Polski.
Jako pierwszy z naszych skoczków zaprezentował się Dawid Kubacki. 35-latek osiągnął 199,5 metra, co nie dawało niestety nadziei na awans do konkursu. Finalnie zajął on dopiero 45. lokatę. Jego los mógł podzielić Jakub Wolny, który skoczył 198,5 metra i przez długi czas był pierwszym zawodnikiem bez przepustki do piątkowych zmagań. Finalnie skorzystał na dyskwalifikacji Tate’a Frantza i zajął 40. miejsce.
Wielkie latanie Biało-Czerwonych rozpoczęło się od próby Kamila Stocha. Trzykrotny mistrz olimpijski uzyskał aż 234,5 metra, dzięki czemu zajął 6. pozycję. Nie dziwiła więc reakcja 37-latka, który po raz pierwszy od dawna szeroko się uśmiechnął. Równie solidnie zaprezentował się Piotr Żyła, który osiągnął 227 metrów, ale z obniżonej belki, co dało mu świetną 5. pozycję.
Słabiej niż w seriach treningowych spisał się Aleksander Zniszczoł. Zawodnik, który przed rokiem stał w Planicy na podium, osiągnął 193 metry i zajął 32. miejsce. Lider naszej kadry w tym sezonie, Paweł Wąsek, skoczył z kolei 214 metrów, co pozwoliło mu uplasować się na 9. lokacie.
Chwila moment: kiedy pan mówi o przewietrzaniu, jednak to trochę brzmi jak sugestia, żeby doprowadzić do zmian. Na pewno nie chce pan powiedzieć, że przydałyby się dalsze zmiany po tym, jak trenera Tomasza Wiktorowskiego zastąpił trener Wim Fissette? To przewietrzenie według pana było potrzebne i coś daje? Widzi pan jakieś nowe, dobre elementy wprowadzone przez Belga?
Powiem szczerze: prowadziłem Karolinę, ale przy tym mieliśmy dużo trenerów, od których chcieliśmy, żeby nam pomogli, popatrzyli z boku. Mieliśmy też bardzo dużo sparingpartnerów, zresztą bardzo dużo z Polski, i ze wszystkimi utrzymujemy bardzo dobry kontakt, z każdym, który był u nas w teamie. I uważam, że właśnie dbanie o relacje z ludźmi jest najważniejsze. A w ekipie Igi chyba zapomniano, że najważniejsza w życiu jest radość, bo radość daje nam siłę. Tam jest cały czas lekcja chemii. Po prostu tak dalej nie można. Tu nie chodzi o to, czy Iga super gra forhend albo bekhend, czy jest odpowiednio przygotowana siłowo, czy nowy trener ją nauczy nie wiadomo jakiej nowej taktyki, nie wiadomo jakich uderzeń i czegokolwiek. To wszystko kompletnie nic nie da, jeżeli Iga jest po prostu przemęczona, a moim zdaniem jest przemęczona tą atmosferą. Tak myślę, bo przecież z nią nie rozmawiałem, ona do mnie nie dzwoniła. Ale tak się domyślam, bo pamiętam, jak było z Karoliną. To jest normalne, wszędzie, w każdym sporcie, następuje przesilenie. Obojętnie, czy wygrałeś cztery złote medale olimpijskie, czy nie udało ci się wygrać żadnego. A kiedy przychodzi przesilenie, to trzeba sobie dać trochę wolnego, popatrzeć na wszystko trochę z boku, przewietrzyć się.
Czyli mówiąc o przewietrzeniu w ekipie Igi Świątek, nie sugeruje pan na przykład tego, czego często domagają się kibice – odejścia będącej w tej ekipie najdłużej psycholożki, Darii Abramowicz?
Wszystkim ludziom pracującym z Igą proponowałbym, żeby sobie poszli na urlop. Żeby nie oglądali tenisa, nie opowiadali o tenisie, nie przyczyniali się do pisania artykułów powstających jeden po drugim, bo tam są też osoby odpowiedzialne za komunikację z mediami itd. Sobie, i Idze zwłaszcza, powinni dać trochę odpoczynku. Szansę popatrzenia na wszystko przez chwilę z boku. Powinni dać jej możliwość przemyślenia wszystkiego. Jak razem zrozumiemy, że mamy piękny dom i w tym domu można naprawdę do końca życia dobrze mieszkać, to bądźmy w tym domu. A jeżeli uznamy, że jednak nie, to podajmy sobie dłonie i zróbmy to z uśmiechem na twarzy, bo powinniśmy po prostu w ten sposób pomóc osobie najważniejszej. A kto jest w tym domu najważniejszy? Wszystkie dyskusje, czy ten się nadaje, czy tamta się nadaje, czy ten dobrze odbija, czy ten mówi tak czy owak, to kompletnie nie ma znaczenia wobec znaczenia, jakie ma Iga. I Iga powinna podejmować decyzje, ale naprawdę ze zrozumieniem. I z takim nastawieniem, żeby spróbować się cieszyć z tego, co się ma. Bo jeżeli nie, to będzie tylko gorzej, bo nie może być lepiej, jak ktoś będzie wściekły, niezadowolony i będzie robił coś na przekór sobie.
Uważa pan, że Iga trochę tak robi?
Przecież Iga nie zapomniała, jak się gra. Zrobiła niesamowite, naprawdę dobre rezultaty w tym roku. Wiem, że jej wyniki nie są doceniane. Ale naprawdę bez przesady! Codziennie się pisze i jak nie daj Bóg ona to czyta, no to nawet słoń tego nie uniesie, tak się robi ciężko!
Panie Piotrze, ale pisać się będzie, media nie przestaną tego robić. Można apelować do mnie i do moich kolegów, ale to się nie uda, bo…
Ale ja absolutnie do was nie mam pretensji, wiem, jak to jest, doskonale rozumiem, że piszecie o tym, co jest dzisiejsze, co jest najważniejsze, czym ludzie żyją, czym się pasjonują, o czym chcą czytać. Mówię tylko, że Iga i jej sztab nie mogą tym żyć.
Kiedy mówił pan, że Iga mogłaby wziąć wolne, a później, że współpracujący z nią ludzie powinni pójść na urlopy, to przyszła mi do głowy chyba szalona myśl. Co by pan powiedział, gdyby oni wszyscy wrócili dopiero na Roland Garros? Nie wyobrażam sobie, że realne jest, żeby Iga zrezygnowała z gry w Madrycie i Rzymie, gdzie rok temu zdobyła tytuły i gdzie musi bronić wielu punktów. Ale może to przewietrzenie, do którego tak pan zachęca, jest potrzebne aż na taką skalę? Może trzeba mocno poszukać zgubionej radości z grania?
Aż tak grubo bym nie poszedł, żeby nie grać tam, gdzie się wygrywało. Zwłaszcza że na kortach ziemnych Iga czuje się najlepiej. To by chyba było nawet głupotą, żeby nie grać na ziemi. Ale dzisiaj, po tym, jak Iga przegrała w Miami, naprawdę ona przez ileś dni powinna być wyłączona. Mogłaby nawet polecieć dokądś i nikomu nie mówić, dokąd. Uważam, że musi teraz wyrzucić z siebie to, co złe. Jak nam organizm nie funkcjonuje dobrze, to szukamy rozwiązania, prawda? Chcemy iść do jakiejś kliniki, na jakąś dietę, na jakieś oczyszczenie tego organizmu. Właśnie to widzimy tutaj. Idze potrzebne jest oczyszczenie organizmu z tej chemii, która w tej chwili nie funkcjonuje. Tylko tyle i aż tyle. A później z uśmiechem powinna wrócić do pracy. I cały czas się obserwować. Jeżeli przesilenia będą częstsze, to trzeba będzie się częściej przewietrzać. Tyle, naprawdę nic więcej. Kiedyś Idze było łatwiej, kiedyś mogła pracować dłużej bez odpoczynków i osiągała sukcesy? Możliwe, ale skoro dzisiaj jest inaczej, no to po prostu trzeba reagować. Jeśli ferrari zjechało na polną drogę, to nie można nim po tej polnej drodze jechać. Ferrari, jakim jest Iga Świątek, musi zostać umyte, musi trafić na lawetę, laweta musi je przewieźć na autostradę i wtedy dawaj, jedziemy dalej! W Miami Iga przegrała z dziewczyną, z którą powinna wygrać i moim zdaniem to jest ostatni dzwonek, żeby Iga wreszcie tak zareagowała, żeby po prostu dała sobie troszeczkę wolnego.
Dlaczego “ostatni dzwonek”?
Bo zbliża się ziemia, czyli najlepsza dla niej część sezonu. Iga musi zadziałać, żeby sobie nie zepsuła tego, co najbardziej lubi. Bo jak to sobie zepsuje, no to już będzie miała wtedy głębszy problem. Zawsze lepiej wyjść z mniejszego problemu niż zrobić sobie mocno pod górkę.
Nie ma pan wrażenia, że Iga ma pod górkę od przegranego półfinału igrzysk olimpijskich na tej swojej ulubionej, paryskiej, ziemi? Coraz więcej ekspertów i kibiców wraca do tamtego meczu i coraz częściej powtarza się opinia, że Świątek chyba nie pogodziła się z tym, co się wtedy stało, że chyba przepracowała przegranej szansy na olimpijskie złoto.
Możliwe. I to nic dziwnego. Każdy zawodnik wysokiej klasy będzie w pewnym momencie zmęczony mentalnie. Każdy. Niech mi pan poda jednego zawodnika, czy piłkarza, czy tenisistę, czy przedstawiciela jakiejkolwiek dyscypliny sportu, którego by to nie dotyczyło. Nie ma nikogo takiego. Dlatego podkreślam, jak ważne jest, żeby w trudnym momencie wrócić do korzeni, żeby się umieć cieszyć. Jeżeli człowiek tego nie robi, jeżeli zapomina, że ma się cieszyć tym, co osiąga, to w końcu idziemy w przestrzeń, którą już mało kto zna.
Dlaczego Zinedine Zidane przestał trenować Real Madryt po tym, jak trzy razy z rzędu wygrał z nim Ligę Mistrzów? Poczuł, że dla Realu będzie lepiej, żeby przyszedł nowy, świeży coach. Umiał to wychwycić i mieć na uwadze dobro całego klubu. Iga jest i coachem, i zarazem graczem. I teraz sama do siebie musi powiedzieć: “Stop! Chcę i muszę pobyć z kimś, kto nie będzie mi non stop p******ł o tenisie. Chcę i muszę wreszcie usiąść z kimś na kawie, pójść z kimś na obiad, na kolację i wiedzieć, że ten ktoś nawet nie wie, że coś takiego jak tenis istnieje”. Iga powinna pobyć z kimś, kto widzi ją nie jako tenisistkę. Iga sama musi siebie zobaczyć jako osobę, a nie tenisistkę. Bo ta presja jest już zbyt ogromna, tego nawet koń pociągowy nie pociągnie. Przewietrzenia potrzebuje Iga i potrzebuje go cały team. On nie może ciągle chodzić jak w szwajcarskim zegarku, nie może być tak, że ten ma być cicho, tylko tamten może mówić i wszystko jest robione pod największym napięciem. Bez radości z tego, że jesteśmy razem, nic nie będzie. Bez radości to wszystko nie ma w ogóle sensu.
Napięcie wszyscy wyczuwamy, gdy oglądamy ostatnie mecze. Gdy Świątek przegrywała z Ealą, Fissette dawał jej rady, aż w końcu Iga krzyknęła mu, że przecież próbuje robić to, co on mówi.
To nie jest tak, że nowy trener przyszedł i swoje rzeczy powprowadza dziewczynie, która jest numerem jeden, a później w momentach, kiedy trzeba inaczej pomóc, to nie pomoże. Jest w trudnej roli. Sam wiele razy jako trener w trakcie meczów mówiłem głupoty do Karoliny. Ale w tym wszystkim od strony mentalnej było łatwiej, bo my jesteśmy rodziną. W trudnych chwilach trzeba umieć dotrzeć do zawodniczki tak, żeby zrozumiała, że jest mistrzynią i że może to pokazać. Trzeba ją przekonać, że nie może bać się, że przegra, że nie może bać się zrobić błędu. Pan chyba nie ma wątpliwości, że Iga jest znacznie lepszą zawodniczką niż Eala, prawda?
Myślę, że nawet Eala nie ma co do tego wątpliwości.
Kluczem jest takie dotarcie do tej lepszej zawodniczki, żeby nie bała się tego pokazać. Żeby nie była zachowawcza, zblokowana.
Tylko czy to nie jest rola raczej psychologa niż trenera, skoro i takiego, i takiego fachowca Iga ma w sztabie? Fissette ograniczał się do prostych, tenisowych komunikatów typu: “aktywnie na nogach” i “ręka musi być szybka”.
Karolina czasami mówiła: “Tato, nie siedź jak mumia egipska! Weź coś pomóż, weź coś krzyknij!”, ale też wiele razy mówiła: “Tato, weź przestań, bo gadasz i gadasz! Daj mi grać”. I co? Jako ojciec i trener miałbym się obrazić? Na tyle głupi nie byłem. Reakcje są różne. A tutaj, między Igą a jej teamem, mogą być takie rzeczy, o których nikt z nas nigdy nie będzie wiedział. Przecież Iga nie pójdzie do ratusza w Warszawie albo w Krakowie i nie będzie krzyczała: “Słuchajcie, to jest tak i tak”.
Jak pan odbiera niedawne oświadczenie Igi opublikowane przez nią w mediach społecznościowych? Jedni mówili, że bardzo dobrze, że Świątek się tłumaczy, że szanuje ludzi i w ten sposób to pokazuje. Ale inni mówili, że nie powinna niczego tłumaczyć, bo na przykład Aryna Sabalenka udawała, że sika na trofeum za przegrany finał w Australian Open i nikomu się z tego nie tłumaczy, a to jednak było dużo mniej eleganckie niż pełne nerwów odbicie piłki rzuconej przez podającego te piłki chłopca.
Powiem ze swojego doświadczenia. Karolina ograniczała wywiady i wystąpienia. Wiadomo, że musimy się nawzajem szanować, czyli wy musicie napisać, co się u nas dzieje, a my powinniśmy się udzielać ze względu na to, że kibice chcą usłyszeć o różnych rzeczach. Ale czytam polskie media i widzę codziennie tyle tekstów z wypowiedziami Igi, że to jest dla mnie nierealne, że Iga to wszystko mówi, pisze i tak dalej. Mam nadzieję, że ktoś to za nią robi, bo jeżeli ona ciągle coś komentuje, pisze, rozmawia, to jest to tragedia! Tak nie można, ona powinna więcej czasu poświęcić na to, żeby się cieszyć zwycięstwem i być przygotowana na następny mecz. Jeżeli ona sama naprawdę daje aż tyle wypowiedzi, to tu jest błąd.
Zdecydowana większość tekstów zawiera wypowiedzi Igi z konferencji prasowych. Naprawdę nie jest łatwo umówić się z Igą na wywiad, proszę uwierzyć, że to jest wręcz święto. Natomiast to długie oświadczenie po turnieju w Indian Wells moim zdaniem mógł ktoś Idze napisać, ale zdecydowanie po konsultacjach z Igą i zgodnie z tym, co Iga chciała przekazać.
Z tym oświadczeniem to jest według mnie tak: w sporcie są kartki. Z piłki nożnej znamy kartki żółte i czerwone. Idze za zachowanie z meczu z Andriejewą w Indian Wells należy się żółta kartka. Zachowała się źle, ale to był spontan, to były emocje w chwili kłótni z Darią Abramowicz, co widzieliśmy na nagraniach. Na szczęście Iga nie trafiła tego chłopaka. Gdyby trafiła, kartka byłaby czerwona. Ale skończyło się na żółtej i ja bym za wiele tego nie tłumaczył. Po prostu są takie chwile. I chyba wszyscy to rozumiemy. A jeżeli ktoś tego nie rozumie, to nigdy nie był tak wysoko ani nigdy nie reprezentował takiej klasy sportowej.
Fajnie by było mieć raj na ziemi. Ale go nie mamy, dlatego tuż za granicą mamy wojnę. Pamiętajmy, że każdy ma inny charakter, każdy z nas inaczej podchodzi do określonych rzeczy, każdy z nas jest inaczej wychowany. W tej sytuacji u Igi zadziałał impuls, tak czasami jest i już. Nie chciała nikomu zrobić krzywdy. I moim zdaniem powinna to zostawić, bo tego nie cofnie, a przecież też nie robi tak co mecz, więc bez przesady. Wie pan, dlaczego dzisiaj jestem z Karoliną i jej dziećmi na wyjeździe na nartach? I dlaczego mam kontakt z synem i z jego dziećmi też jeżdżę na nartach? Bo zawsze miałem taką maksymę, że z życia trzeba się cieszyć. Nerwy nerwami, różne sytuacje niewdzięczne się w życiu zdarzają i graczom, i coachom, ale trzeba umieć je rozwiązać, a czasem po prostu zostawić, i jechać dalej do przodu. Iga jest dziś nie tylko dla samej siebie. Jest dla nas wszystkich, którzy lubimy sport. I dziś najważniejsza jest komunikacja między nią a jej sztabem. Jak ona się cieszy, to wszyscy tam się cieszą i my wszyscy też się cieszymy. A kiedy ona się wkurza, to jest tylko krytyka, krytyka i jeszcze raz krytyka. No i najgorzej by było, gdyby Iga to wszystko czytała.
